ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΙ … «ΜΥΛΩΝΑΔΕΣ»

Μάλλον θα πήρατε είδηση αυτό που έγινε στην Alumil στη Bόρεια Ελλάδα, όπου πρόεδρος είναι ο γνωστός κι από άλλες «πρωτοποριακές» δηλώσεις και πράξεις του, Μυλωνάς, που είναι και πρόεδρος του Συνδέσμου Eλληνικών Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας. Μια απ΄ αυτές τις «πρωτότυπες» και «πρωτοπόρες» ιδέες του ήταν αν θυμάστε η εφαρμογή των «τοπικών συμφώνων απασχόλησης» που επέβαλε μαζί με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε κάποιες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας.

Τα πρόσφατα γεγονότα συνοπτικά έχουν ως εξής:
«Ο ιδιοκτήτης του ομίλου Alumil και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) Γιώργος Μυλωνάς προχώρησε στη μείωση του χρόνου εργασίας κατά 1,5 ώρα την ημέρα και κατά 20% των αποδοχών τους. Η μείωση ισχύει για 2.500 εργαζόμενους (...) ο Γ. Μυλωνάς(…) Χαρακτήρισε άδικη την κατηγορία του ΠΑΜΕ ότι απολύθηκαν 3 που δεν υπέγραψαν τη συμφωνία» (Ελευθεροτυπία).
«1.300 εργαζόμενοι υπέγραψαν τις νέες συμβάσεις εργασίας, ενώ τρεις υπάλληλοι που αντέδρασαν, σύμφωνα με καταγγελίες τους απολύθηκαν. Όμως, ο κ. Μυλωνάς αντιτείνει ότι οι ίδιοι του ζήτησαν για οικογενειακούς λόγους να απολυθούν». (ΑNT1)
«Αντιδρώντας στην απόφαση αυτή της ΑΛΟΥΜΙΛ, δεκάδες μέλη του ΠΑΜΕ με επικεφαλής το Σωτήρη Ζαριανόπουλο, μέλος της γραμματείας του, προχώρησαν στην κατάληψη των γραφείων του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος. Σύμφωνα με πληροφορίες από τους εργαζόμενους, η διεύθυνση της ΑΛΟΥΜΙΛ εδώ και δύο εβδομάδες τους κάλεσε να υπογράψουν νέες ατομικές συμβάσεις εργασίας, στις οποίες περιλαμβάνεται ο μειωμένος χρόνος απασχόλησης. Όπως είπαν στο «Έθνος» εργαζόμενοι, τις προηγούμενες μέρες προσέρχονταν ατομικά μαζί με τους εργοδηγούς τους κατά τμήμα και υπέγραφαν τις νέες συμβάσεις. Ένας από αυτούς μας είπε ότι ο καθαρός μισθός του μέχρι τώρα ήταν στα 700 ευρώ και ότι με τη νέα σύμβαση προβλέπεται να πέσει στα 550 ευρώ. Σύμφωνα με το ΠΑΜΕ, τρεις εργαζόμενοι που αρνήθηκαν να υπογράψουν τις νέες συμβάσεις έχουν ήδη απολυθεί». (Έθνος)

Μετά απ΄ αυτά, το θέμα βγήκε στα κανάλια, όπου ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Όπως πολλά είπε κι ο ίδιος ο Μυλωνάς, μεταξύ των οποίων ότι: «οι τρεις εργαζόμενοι που απολύθηκαν το ζήτησαν μόνοι τους», ότι «πρέπει οι εργαζόμενοι να του ανάψουν λαμπάδα» και κυρίως ότι «τέτοιες διαφορές λύνονται στην επιθεώρηση εργασίας».
Πίσω απ΄ όλες αυτές τις τηλεοπτικές συζητήσεις και τις χιλιάδες λεπτομέρειες που αναδεικνύονται, υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, που καθαρά τα λέει το ΠΑΜΕ:

• Το πρόβλημα της Alumil δεν είναι ότι «κινδυνεύει να κλείσει». Είναι ότι αντί για 10 εκατομμύρια καθαρά κέρδη πέρσι, «κινδυνεύει» φέτος να βγάλει «μόνο» 9 εκατομμύρια. Οπότε αυτό το ένα εκατομμύριο πρέπει να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Να «παρθεί» μέσα απ΄ τα σπίτια των εργαζομένων, απ΄ την τροφή των παιδιών τους, απ΄ την επιβίωσή τους.
• Στις επιχειρήσεις του «κοινωνικού εταίρου» κυρίου Μυλωνά, απαγορεύεται ο συνδικαλισμός. Δεν επιτρέπεται να υπάρχει ούτε καν «εργοδοτικό» σωματείο. Όπως δηλώνει κι ο ίδιος, «στην Alumil είναι τόσο καλές οι σχέσεις με τους εργαζόμενους που δε χρειάζεται να υπάρχει σωματείο».
• Ο νόμος στον οποίο στηρίζεται ο κάθε Μυλωνάς, και κάνει τα κόλπα του σ΄ όλη τη Βόρεια Ελλάδα, είναι νόμος του 1998 (ΠΑΣΟΚ). Τον καιρό δηλαδή της μεγάλης «ανάπτυξης» , της «κερδοφορίας» των επιχειρήσεων και της ανόδου του χρηματιστηρίου, αυτοί όλοι τους από τότε είχαν στο μάτι τις εργασιακές σχέσεις.
• Τότε η ΓΣΕΕ έκανε την «πάπια», όπως την κάνει και τώρα και πάντα.
• Τώρα έχουν όλοι τους δικαιολογία, αφορμή, πρόφαση … την κρίση. Έτσι:
• Η πρόσφατη σύνοδος της Ε.Ε. επαναβεβαίωσε την κατεύθυνση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.
• Ο Καραμανλής επανέλαβε σε συνέντευξή του τα επιχειρήματα του Μυλωνά : «Προκειμένου να κλείσει η όποια επιχείρηση, δεν είναι προτιμότερο οι εργαζόμενοι να δεχτούν μείωση ωρών και μισθού;» και «Σε έκτακτες περιστάσεις χρειάζονται έκτακτα μέτρα».
• Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης: «Μιλώντας στο «΄Εθνος» ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Ν. Γιαννόπουλος είπε ότι (…) έχουν ήδη προχωρήσει σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας». Και μετά συνέχισε να τρώει απ΄ τα εδέσματα της δεξίωσης και να κοιμάται ήσυχος.
• Και το πιο ενδιαφέρον απ΄ όλα είναι το τι κάνει αυτές τις μέρες η επιθεώρηση εργασίας: οργανώνει σεμινάρια του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας, δηλαδή του Μυλωνά, όπου συμμετέχουν οι βιομήχανοι για να τους εξηγήσουν οι επιθεωρητές εργασίας πώς γίνονται οι ομαδικές απολύσεις, πως περνάνε οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πώς γίνεται ο περιορισμός των ωρών εργασίας και των μισθών, κλπ. Δηλαδή εξηγεί η επιθεώρηση εργασίας στους βιομήχανους πώς θα κάνουν όλα αυτά που επιδιώκουν «νόμιμα», για να μην τους «πιάσει» ….η ίδια η επιθεώρηση εργασίας.
• Την ίδια στιγμή η ΟΚΕ (όλα τα καλά παιδιά που λέγαμε και στο προηγούμενο φύλλο - ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΣΥΝ-ΣΕΒ–ΓΣΕΒΕ-ΓΣΕΕ-κ.λπ.) κατέληξε και παρουσίασε με την παρουσία όλων των «κοινωνικών εταίρων», την «Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία». Ένα επικίνδυνο για την εργατική τάξη κείμενο «Made in EU» που όπως ομολογεί και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΟΚΕ Χρήστος Πολυζωγόπουλος «Έτσι θα τεθούν γερά θεμέλια για ένα αξιόπιστο πολιτικοκοινωνικό σύστημα». Και πιο κάτω: «Η κοινωνική συναίνεση και η ανάπτυξη κλίματος εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και την πολιτική ηγεσία είναι εξίσου, και συχνά περισσότερο σημαντικοί παράγοντες προώθησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας».

Φυσικό είναι λοιπόν, ο Μυλωνάς μέσα σ΄ ένα τέτοιο κλίμα «ομοφωνίας» ΕΕ, πολιτικών και κομμάτων, βιομηχάνων, εργατοπατέρων και πουλημένων επιθεωρητών εργασίας, να απορεί:
«Τι δουλειά είχαν οι εργαζόμενοι να απευθυνθούν στο ΠΑΜΕ; Μπορούσαν κι έπρεπε να απευθυνθούν στο εργατικό κέντρο του νομού τους και στην επιθεώρηση εργασίας». Αποδεικνύοντας καθαρά ότι αυτός κι όλο του το σινάφι:

• Δεν έχει καμμιά ανησυχία για τη ΓΣΕΕ και τα πουλημένα εργοδοτικά ή «συναινετικά» συνδικάτα σαν το ΕΚΘ
• Ούτε έχει καμμιά ανησυχία για τις καταγγελίες που πιθανόν να γίνουν στην Επιθεώρηση Εργασίας. Έτσι κι αλλιώς το κράτος και οι νόμοι δικοί του είναι.
• Αυτό που φοβάται είναι η ταξική συσπείρωση των εργατών στο ΠΑΜΕ, μιας που όπου απευθύνθηκαν οι εργαζόμενοι στο ΠΑΜΕ είχαν ολόπλευρη στήριξη και συμπαράσταση, αλλά και συγκεκριμένα αποτελέσματα (π.χ. Πλαίσιο της Θεσσαλονίκης όπου δεν πέρασαν οι «προσαρμογές» τύπου Aloumil που επιχείρησε κι εκεί η εργοδοσία).
• Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά δικαιώνεται η πολιτική της αυτόνομης δράσης του ΠΑΜΕ και έξω απ΄ τα πουλημένα συνδικάτα, για το συμφέρον των εργαζομένων.

Και τέλος πάντων φίλε, αν ο κάθε Μυλωνάς φοβάται το ΠΑΜΕ και το ξορκίζει όπως ο διάβολος το λιβάνι, τότε εσύ ξέρεις τι να κάνεις: Κάνε ακριβώς αυτό που φοβούνται οι Μυλωνάδες.

Μάνος Δούκας