Του Στρατή Αντώνα *
Αναμφίβολα βρισκόμαστε μπροστά σε μια οικονομική κρίση. Ανάλογα από ποια σκοπιά τη βλέπει ο καθένας, δίνει και κάποια ερμηνεία σε αυτήν.
Αν κάποιος τη βλέπει από τη σκοπιά της διάσωσης αυτού του καπιταλιστικού συστήματος, την ονομάζει χρηματοπιστωτική κρίση του (βλ. Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΣΥΝ) και ενισχύει τις τράπεζες, για να ενισχυθεί όλο το κεφάλαιο. Είναι φανερό στον κάθε απλό άνθρωπο ότι σήμερα οι τράπεζες είναι μέτοχοι στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στη ναυτιλία, συμβαίνει δε και το αντίθετο. Όλοι οι κλάδοι του κεφαλαίου είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους. Πάρτε για παράδειγμα την Τράπεζα Πειραιώς. Είναι ένας όμιλος, που έχει οικονομικά ερείσματα και στην ναυτιλία, στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στον τουρισμό, μέχρι και τον πολιτισμό (π.χ. Αγία Παρασκευή - παλιό ελαιοτριβείο).
Όλα τα κόμματα σήμερα μιλάν για χρηματοπιστωτική κρίση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πλην του ΚΚΕ. Όλα προτείνουν μέτρα ανάλογα με την θέση που έχουν στο να υπηρετούν αυτό το σύστημα.
Στους χώρους δουλειάς λοιπόν οι εκπρόσωποι των κομμάτων αυτής της κατεύθυνσης, ενώ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το κακό που μας βρήκε, με τρόπο μεταφέρουν τις κατευθύνσεις των κομμάτων που υπηρετούν. Περνάν στους εργαζόμενους την ηττοπάθεια, μιλώντας για την ανάγκη να τοποθετηθεί χαμηλότερα ο πήχης των απαιτήσεών τους, με την απειλή της απόλυσης και της μείωσης των αποδοχών.
Αποπροσανατολίζουν μιλώντας για πολιτικές υπουργών, για κακιά κυβέρνηση, λέγοντας για συντεχνίες που δεν επιτρέπουν τις αναδιαρθρώσεις κ.λπ.
Ζητάνε μέτρα, όπως η κυρία Καλογήρου, για γενναία στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή και εφιστούν την προσοχή να μην δοθούν άφρονες παροχές στα χαμηλά εισοδήματα και με εξωτερικό δανεισμό.
Όμως, χρόνια τώρα είχαμε ανάπτυξη και αυτό και με τα στοιχεία που έδιναν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. Επί κυβερνήσεων του Σημίτη, οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν υψηλοί. Όντως είχαμε ανάπτυξη, αλλά και τότε μας έλεγαν οι διάφοροι «Κουλούρηδες» ότι χρειάζονται θυσίες για να πιάσουμε τους στόχους.
Έλεγαν για ανάπτυξη και από την άλλη μιλούσαν για κερδοσκόπους που λυμαίνονται την αγορά και ότι χρειάζεται καταναλωτική συνείδηση. Μας έλεγαν για έρευνα αγοράς κ.λπ., όπως σήμερα η ΓΣΕΕ.
Είχε γίνει συνήθεια σε όλους ανοίγοντας την τηλεόραση να βλέπουν τον υπουργό Ανάπτυξης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, Κίμωνα Κουλούρη, να ερευνά την αγορά και στο όνομα της ανάπτυξης οι μισθοί και οι συντάξεις να μένουν καθηλωμένοι. Στο όνομα της ανάπτυξης, έγιναν και οι μεταρρυθμίσεις με τον νόμο Ρέππα, που κατάργησε ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Κουρασμένος και αγανακτισμένος ο λαός σύρθηκε από την πολιτική της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ, να ψηφίσει και να βγάλει κυβέρνηση την Ν.Δ. (άλλαξε ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς). Πάλι οι ρυθμοί ανάπτυξης συνέχιζαν την ανοδική πορεία, είχαμε ανάπτυξη πάνω από το μέσο όρο ανάπτυξης των χωρών μελών της Ε.Ε.
Στο όνομα της ανάπτυξης οι εργαζόμενοι δικάζονται σε 31,40 ευρώ μεροκάματο. Στο όνομα της ανάπτυξης ψηφίστηκε ο νόμος Πετραλιά για την Κοινωνική Ασφάλιση, που πήρα πίσω δεκαετιών κατακτήσεις της εργατικής τάξης.
Για το 2008 οι ρυθμοί ανάπτυξης παρουσιάζουν ύφεση και φθάνουν στο 3,9%, το 2009 προβλέπεται πτώση στο 1,9%. Όμως μέχρι που παρουσιαζόταν αύξηση της ανάπτυξης, οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. ζητούσαν θυσίες για να πιάσουμε τους στόχους της Ε.Ε. και μόλις άρχισαν να έχουν κάμψη ο ρυθμοί ανάπτυξης, πάλι θυσίες.
Μιλάν για δίκαιη κατανομή του βάρους της κρίσης. Μιλάν για ευθύνες των διοικητών των οργανισμών, που οι ίδιοι έχουν διορίσει και μιλάν για υπερκαταναλωτισμό, για ευθύνες τω εργαζομένων που παίρνουν ένα μισθό για να καλύψουν ίσα-ίσα τις ανάγκες τους, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών, εφοπλιστών, βιομηχάνων, μεγαλοεμπόρων κ.λπ.
Σ΄ αυτή την κρίσιμη φάση του καπιταλιστικού συστήματος το ΚΚΕ ξεκάθαρα στέκεται όρθιο και δηλώνει καμιά θυσία για το κεφάλαιο. Η κρίση είναι του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχει να κερδίσει τίποτα ο λαός από την επούλωση των πληγών του συστήματος. Είναι κρίση που προέρχεται από το ίδιο το σύστημα κα δεν πρέπει ο λαός να βοηθήσει στην επούλωση των πληγών. Όσο πιο βαθιά είναι η κρίση, τόσο καλύτερα για το λαό, αρκεί να την αξιοποιήσει για το δικό του καλό.
Την κρίση την δημιούργησαν οι ίδιοι οι καπιταλιστές με την συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια, αφήνοντας στο λαό ψίχουλα και αδύναμο να μπορεί να καταναλώσει αυτά που παράγει και έτσι μένουν εμπορεύματα αδιάθετα, δημιουργώντας την κρίση.
Οι καπιταλιστές δεν μπορούν τον πλούτο που έχουν συγκεντρώσει να τον αναπαράγουν, να μεγαλώσουν τα κέρδη τους και ζητούν διέξοδο και νέες θυσίες από το λαό.
Έτσι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Δεν είμαστε στο ίδιο καράβι με αυτούς. Η θέση της εργατικής τάξης, είναι στο καράβι που γράφει κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και το καθήκον της εργατικής τάξης, της εργατικής πρωτοπορίας των ταξικών δυνάμεων, ακόμα περισσότερο στη σημερινή φάση, είναι να σχεδιάσει και να αναπτύξει τον αγώνα της εργατιάς, των αυτό-απασχολούμενων αγροτών, ΕΒΕ και της νεολαίας, για κατακτήσεις σε βάρος της πλουτοκρατίας. ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ!
Πρέπει να απαιτήσουμε την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, αντιμετωπίζοντας την επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας και της κυβέρνησης που προσπαθεί να επιβάλει νέα περίοδο σκληρής λιτότητας και νέων φορομπηχτικών μέτρων.
Με το διεκδικητικό πλαίσιο που δείχνει το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Άμεση αντίδραση κατά των απολύσεων, στήριξη των απολυμένων για επαναπρόσληψη, αλλά και μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους. Οργάνωση δράσης για αυξήσεις σε μισθούς και τις συντάξεις, μέτρα κατά της ακρίβειας. Δράση για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων που δοκιμάζονται και από τις συνέπειες της κρίσης, εξαιτίας της πολιτικής να επενδύονται τα αποθεματικά των Ταμείων σε μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια κ.λπ.
Ιδιαίτερο βάρος για την υπεράσπιση Ταμείων που έχουν οξυμένο πρόβλημα όπως είναι το ΟΑΕΕ, το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, το ΝΑΤ.
Αγώνας για μείωση των επιτοκίων, την προστασία των λαϊκών στρωμάτων που έχουν στεγαστικά δάνεια, αντιμετώπιση του κινδύνου κατασχέσεων κ.λπ. Εντατικός αγώνας, κοινή δράση εργατοϋπαλλήλων και μικρών επιχειρηματιών κατά της επέκτασης του ωραρίου. Άμεση οργάνωση κινητοποιήσεων και στήριξη αγώνων που είναι σε εξέλιξη για το ζήτημα της Υγείας και των σοβαρών ελλείψεων στα νοσοκομεία. Πρωτοβουλίες και αγωνιστικές δραστηριότητες κατά των νέων ιδιωτικοποιήσεων.
Η λύση είναι ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
Αναμφίβολα βρισκόμαστε μπροστά σε μια οικονομική κρίση. Ανάλογα από ποια σκοπιά τη βλέπει ο καθένας, δίνει και κάποια ερμηνεία σε αυτήν.
Αν κάποιος τη βλέπει από τη σκοπιά της διάσωσης αυτού του καπιταλιστικού συστήματος, την ονομάζει χρηματοπιστωτική κρίση του (βλ. Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΣΥΝ) και ενισχύει τις τράπεζες, για να ενισχυθεί όλο το κεφάλαιο. Είναι φανερό στον κάθε απλό άνθρωπο ότι σήμερα οι τράπεζες είναι μέτοχοι στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στη ναυτιλία, συμβαίνει δε και το αντίθετο. Όλοι οι κλάδοι του κεφαλαίου είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους. Πάρτε για παράδειγμα την Τράπεζα Πειραιώς. Είναι ένας όμιλος, που έχει οικονομικά ερείσματα και στην ναυτιλία, στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στον τουρισμό, μέχρι και τον πολιτισμό (π.χ. Αγία Παρασκευή - παλιό ελαιοτριβείο).
Όλα τα κόμματα σήμερα μιλάν για χρηματοπιστωτική κρίση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πλην του ΚΚΕ. Όλα προτείνουν μέτρα ανάλογα με την θέση που έχουν στο να υπηρετούν αυτό το σύστημα.
Στους χώρους δουλειάς λοιπόν οι εκπρόσωποι των κομμάτων αυτής της κατεύθυνσης, ενώ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το κακό που μας βρήκε, με τρόπο μεταφέρουν τις κατευθύνσεις των κομμάτων που υπηρετούν. Περνάν στους εργαζόμενους την ηττοπάθεια, μιλώντας για την ανάγκη να τοποθετηθεί χαμηλότερα ο πήχης των απαιτήσεών τους, με την απειλή της απόλυσης και της μείωσης των αποδοχών.
Αποπροσανατολίζουν μιλώντας για πολιτικές υπουργών, για κακιά κυβέρνηση, λέγοντας για συντεχνίες που δεν επιτρέπουν τις αναδιαρθρώσεις κ.λπ.
Ζητάνε μέτρα, όπως η κυρία Καλογήρου, για γενναία στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή και εφιστούν την προσοχή να μην δοθούν άφρονες παροχές στα χαμηλά εισοδήματα και με εξωτερικό δανεισμό.
Όμως, χρόνια τώρα είχαμε ανάπτυξη και αυτό και με τα στοιχεία που έδιναν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. Επί κυβερνήσεων του Σημίτη, οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν υψηλοί. Όντως είχαμε ανάπτυξη, αλλά και τότε μας έλεγαν οι διάφοροι «Κουλούρηδες» ότι χρειάζονται θυσίες για να πιάσουμε τους στόχους.
Έλεγαν για ανάπτυξη και από την άλλη μιλούσαν για κερδοσκόπους που λυμαίνονται την αγορά και ότι χρειάζεται καταναλωτική συνείδηση. Μας έλεγαν για έρευνα αγοράς κ.λπ., όπως σήμερα η ΓΣΕΕ.
Είχε γίνει συνήθεια σε όλους ανοίγοντας την τηλεόραση να βλέπουν τον υπουργό Ανάπτυξης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, Κίμωνα Κουλούρη, να ερευνά την αγορά και στο όνομα της ανάπτυξης οι μισθοί και οι συντάξεις να μένουν καθηλωμένοι. Στο όνομα της ανάπτυξης, έγιναν και οι μεταρρυθμίσεις με τον νόμο Ρέππα, που κατάργησε ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Κουρασμένος και αγανακτισμένος ο λαός σύρθηκε από την πολιτική της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ, να ψηφίσει και να βγάλει κυβέρνηση την Ν.Δ. (άλλαξε ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς). Πάλι οι ρυθμοί ανάπτυξης συνέχιζαν την ανοδική πορεία, είχαμε ανάπτυξη πάνω από το μέσο όρο ανάπτυξης των χωρών μελών της Ε.Ε.
Στο όνομα της ανάπτυξης οι εργαζόμενοι δικάζονται σε 31,40 ευρώ μεροκάματο. Στο όνομα της ανάπτυξης ψηφίστηκε ο νόμος Πετραλιά για την Κοινωνική Ασφάλιση, που πήρα πίσω δεκαετιών κατακτήσεις της εργατικής τάξης.
Για το 2008 οι ρυθμοί ανάπτυξης παρουσιάζουν ύφεση και φθάνουν στο 3,9%, το 2009 προβλέπεται πτώση στο 1,9%. Όμως μέχρι που παρουσιαζόταν αύξηση της ανάπτυξης, οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. ζητούσαν θυσίες για να πιάσουμε τους στόχους της Ε.Ε. και μόλις άρχισαν να έχουν κάμψη ο ρυθμοί ανάπτυξης, πάλι θυσίες.
Μιλάν για δίκαιη κατανομή του βάρους της κρίσης. Μιλάν για ευθύνες των διοικητών των οργανισμών, που οι ίδιοι έχουν διορίσει και μιλάν για υπερκαταναλωτισμό, για ευθύνες τω εργαζομένων που παίρνουν ένα μισθό για να καλύψουν ίσα-ίσα τις ανάγκες τους, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών, εφοπλιστών, βιομηχάνων, μεγαλοεμπόρων κ.λπ.
Σ΄ αυτή την κρίσιμη φάση του καπιταλιστικού συστήματος το ΚΚΕ ξεκάθαρα στέκεται όρθιο και δηλώνει καμιά θυσία για το κεφάλαιο. Η κρίση είναι του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχει να κερδίσει τίποτα ο λαός από την επούλωση των πληγών του συστήματος. Είναι κρίση που προέρχεται από το ίδιο το σύστημα κα δεν πρέπει ο λαός να βοηθήσει στην επούλωση των πληγών. Όσο πιο βαθιά είναι η κρίση, τόσο καλύτερα για το λαό, αρκεί να την αξιοποιήσει για το δικό του καλό.
Την κρίση την δημιούργησαν οι ίδιοι οι καπιταλιστές με την συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια, αφήνοντας στο λαό ψίχουλα και αδύναμο να μπορεί να καταναλώσει αυτά που παράγει και έτσι μένουν εμπορεύματα αδιάθετα, δημιουργώντας την κρίση.
Οι καπιταλιστές δεν μπορούν τον πλούτο που έχουν συγκεντρώσει να τον αναπαράγουν, να μεγαλώσουν τα κέρδη τους και ζητούν διέξοδο και νέες θυσίες από το λαό.
Έτσι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Δεν είμαστε στο ίδιο καράβι με αυτούς. Η θέση της εργατικής τάξης, είναι στο καράβι που γράφει κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και το καθήκον της εργατικής τάξης, της εργατικής πρωτοπορίας των ταξικών δυνάμεων, ακόμα περισσότερο στη σημερινή φάση, είναι να σχεδιάσει και να αναπτύξει τον αγώνα της εργατιάς, των αυτό-απασχολούμενων αγροτών, ΕΒΕ και της νεολαίας, για κατακτήσεις σε βάρος της πλουτοκρατίας. ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ!
Πρέπει να απαιτήσουμε την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, αντιμετωπίζοντας την επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας και της κυβέρνησης που προσπαθεί να επιβάλει νέα περίοδο σκληρής λιτότητας και νέων φορομπηχτικών μέτρων.
Με το διεκδικητικό πλαίσιο που δείχνει το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Άμεση αντίδραση κατά των απολύσεων, στήριξη των απολυμένων για επαναπρόσληψη, αλλά και μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους. Οργάνωση δράσης για αυξήσεις σε μισθούς και τις συντάξεις, μέτρα κατά της ακρίβειας. Δράση για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων που δοκιμάζονται και από τις συνέπειες της κρίσης, εξαιτίας της πολιτικής να επενδύονται τα αποθεματικά των Ταμείων σε μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια κ.λπ.
Ιδιαίτερο βάρος για την υπεράσπιση Ταμείων που έχουν οξυμένο πρόβλημα όπως είναι το ΟΑΕΕ, το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, το ΝΑΤ.
Αγώνας για μείωση των επιτοκίων, την προστασία των λαϊκών στρωμάτων που έχουν στεγαστικά δάνεια, αντιμετώπιση του κινδύνου κατασχέσεων κ.λπ. Εντατικός αγώνας, κοινή δράση εργατοϋπαλλήλων και μικρών επιχειρηματιών κατά της επέκτασης του ωραρίου. Άμεση οργάνωση κινητοποιήσεων και στήριξη αγώνων που είναι σε εξέλιξη για το ζήτημα της Υγείας και των σοβαρών ελλείψεων στα νοσοκομεία. Πρωτοβουλίες και αγωνιστικές δραστηριότητες κατά των νέων ιδιωτικοποιήσεων.
Η λύση είναι ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
.........................................................................................
* Ο Στρατής Αντώνας είναι Πρόεδρος του Παλλεσβιακού Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου και μέλος του γραφείου ΝΕ Λέσβου του ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου