ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΥΡΟΚΟΜΕΙΩΝ

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Οξυμένο πρόβλημα
Όλοι στη Μυτιλήνη περιγράφουν το οξυμένο πρόβλημα με τα λύματα του εργοστασίου του Ρόδου στο Σκαλοχώρι. Όπως και παλιά με το εργοστάσιο του Κολιού στη Σκαμιά και την Κλειού. Βιολογικός καθαρισμός που δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί. Λύματα που βρωμίζουν χωράφια και τα καταστρέφουν για πολλά χρόνια. Τυρόγαλο που πλημμυρίζει ποτάμια και θάλασσες κάνοντας ανεπανόρθωτη ζημιά στο περιβάλλον και στον τουρισμό. Υδροφόρος ορίζοντας που επιβαρύνεται και μολύνεται. Γεωτρήσεις που αχρηστεύονται. Παράνομοι αγωγοί της μονάδας που βγάζουν ανεπεξέργαστα λύματα στο ποτάμι.
Κι όλα αυτά όταν τα επίσημα κείμενα αναφέρουν ότι ούτε ακόμα και τα επεξεργασμένα από βιολογικό καθαρισμό λύματα τυροκομείων, δεν επιτρέπεται να πέφτουν σε χωράφια, στο έδαφος ή σε ποτάμια.

Δικαιολογημένη η αγανάκτηση των κατοίκων του Σκαλοχωριού. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι θέμα και των κατοίκων κι άλλων χωριών που δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμα. Ή κι ότι καλά είναι να συμπαρασταθούν τώρα στους Σκαλοχωρίτες πριν να δουν τις συνέπειες και στα δικά τους χωριά, χωράφια, ποτάμια ή ακτές.

Απύθμενο θράσος
Και βέβαια φαίνεται ότι περισσεύει το θράσος.
Θράσος απ΄ τους «σωτήρες επιχειρηματίες» που αφού έφαγαν επιδοτήσεις και προγράμματα για τα εργοστάσιά τους, που είχαν (;) και περιβαλλοντικές μελέτες (και άρα και πρόβλεψη βιολογικού καθαρισμού) στη συνέχεια ζητήσανε κι άλλα για να φτιάξουν βιολογικούς καθαρισμούς ή για να τους λειτουργήσουν ή για να τους στελεχώσουν
Θράσος απ΄ τη Νομαρχία που αφού δίνει τέτοιες άδειες, αφού δεν ελέγχει την αυστηρή εφαρμογή των αδειών κι αφού δεν ελέγχει τη λειτουργία των βιολογικών καθαρισμών και τη μόλυνση, έρχεται τώρα και παριστάνει ότι δίνει προθεσμίες.
Θράσος από κάποιους – όσους υπηρέτησαν πολιτικές απελευθέρωσης της δράσης του κεφαλαίου και ανεξέλεγκτης λειτουργίας στο όνομα της «ανάπτυξης», της «επιχειρηματικότητας», της «ανταγωνιστικότητας» τώρα παριστάνουν ότι συμπαραστέκονται στον κοσμάκη.

Αναπάντητα ερωτήματα
Α) Όταν χωροθετείται ένα μεγάλο τυροκομείο, δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει κάποια οικονομικοτεχνική μελέτη για την οικονομία ολόκληρης της περιοχής; Πως μπορείς να επιτρέπεις να πέφτει το τυρόγαλο σε χωράφια που τα έχεις επιδοτήσει για να γίνουν τουριστικά καταλύμματα; Σε παραλίες που τις προορίζεις (;) για τουριστική αξιοποίηση;
Β) Πώς μπορείς να δίνεις εγκρίσεις για τέτοιες χρήσεις, χωρίς να έχεις κάνει Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο για κάθε περιοχή; Μάλλον ανάποδα πρέπει να το πω: Μήπως ο λόγος που δεν έχεις ακόμα κάνει ΣΧΩΑΠ είναι ακριβώς αυτός; Το να μπορεί να κάνει ο καθένας ότι θέλει;
Γ) Όταν χωροθετείται, χτίζεται και παίρνει άδεια λειτουργίας ένα νέο τυροκομείο, δεν είναι απαραίτητη η περιβαλλοντική μελέτη; Δεν είναι απαραίτητη η κατασκευή βιολογικού καθαρισμού και μάλιστα με αυξημένες δυνατότητες αφού πρόκειται για τυροκομεία; Υπήρχαν τέτοιες μελέτες στα εργοστάσια της περιοχής Σκαλοχωρίου – Βατούσας ή στα άλλα της περιοχής Σκαμιάς – Κλειούς;
Δ) Εφαρμόστηκαν αυτές οι μελέτες; Ποιος είχε την ευθύνη να ελέγξει την εφαρμογή τους;
Ε) Ελέγχθηκε από τότε ο τρόπος λειτουργίας αυτών των «επιχειρήσεων»; Ποιος είχε αυτή την ευθύνη;
ΣΤ) Όταν η ΕΕ και το Ελληνικό κράτος δίνει έγκριση και πακτωλούς χρημάτων για ίδρυση τέτοιων μονάδων, αδιαφορεί για τις περιβαλλοντικές συνέπειες;
Ζ) Αν ξεκινήσει ένας συνεταιρισμός να κάνει τα ίδια, μπορεί να πάρει έγκριση; Τα συνεταιριστικά εργοστάσια ανταγωνίζονται τα ιδιωτικά με ίσους όρους;

Ας αρχίζουμε να βγάζουμε κάποια συμπεράσματα
Αυτό το πολιτικό, τραπεζιτικό και νομικό «περιβάλλον» που βάζει θηλιά στο συνεταιρισμό και δίνει αέρα στα πανιά του κάθε Ρόδου ή Κολιού, του κάθε «Σωτήρα και τσάμπα επιχειρηματία», ποιος το φτιάχνει; Ποιος το αναπαράγει;
Όλο αυτό το κλίμα της «ελευθερίας του κεφαλαίου» να αγοράζει, να χτίζει, να παράγει, να μολύνει, να αδιαφορεί, να τσαλαπατά χωριά, περιουσίες, υγείες, ζωές, ποιος το τροφοδοτεί; Είναι άσχετο με τις περίφημες «ελευθερίες» που απόκτησε το κεφάλαιο με όλες αυτές τις συνθήκες που ψήφισε και εφαρμόζει η ΕΕ ( Μάαστριχ, ΚΑΠ, κ.λπ) κι όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις;
Είναι άσχετο με την ανακήρυξη των εννοιών της «επιχειρηματικότητας», της «παραγωγικότητας», της «ανταγωνιστικότητας, σε «ιερά και όσια» που πρέπει όλοι μας να προσκυνούμε ανεξαρτήτως κόστους;
Αυτή η λεγόμενη «ελεύθερη αγορά», γιατί είναι δεν είναι καθόλου ελεύθερη όταν αφορά τον παραγωγό, το προϊόν του και την τιμή που πουλάει, αλλά είναι εντελώς ελεύθερη για τον «επιχειρηματία», για τις συνθήκες της παραγωγής του, για τη δυνατότητά του να εκμεταλλεύεται εργαζομένους, πρώτες ύλες, χωριά ολόκληρα ή πόλεις, για την ελευθερία του να μη λογαριάζει το περιβάλλον ή την υγεία του πληθυσμού;

Τι να γίνει;
Τώρα για να σταματήσει το πρόβλημα, να γίνει το αυτονόητο: να φτιάξουν και να λειτουργήσουν βιολογικούς καθαρισμούς με τους πιο αυστηρούς όρους. Δηλαδή με τους όρους που είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν.

Όμως το πρόβλημα είναι γενικότερο.
Το τυρόγαλο είναι δύσκολο και δεν καθαρίζει με το βιολογικό καθαρισμό. Η λύση είναι η δημιουργία μονάδας επεξεργασίας των λυμάτων για παραγωγή ζωοτροφών (Όπως προβλεπόταν στις μελέτες για τη δημιουργία του συνεταιριστικού εργοστασίου του Σκαλοχωριού που άρχισε να γίνεται αλλά δεν τέλειωσε ποτέ. Ποιος φταίει; Ποιος ήταν κυβέρνηση και νομάρχης τότε;).

Αυτό όμως είναι μια επένδυση που είναι «ασύμφορη» για όποιον ιδιώτη, αφού το κόστος της επένδυσης και της λειτουργίας του είναι δυσανάλογο με τα έσοδα απ΄ τη διάθεση του παραγόμενου προϊόντος. Άρα; Άρα μπορεί να γίνει μόνο αν το δούμε κοινωνικά. Άρα να γίνει απ΄ το κράτος. Από ένα κράτος που θα έχει τέτοιες στοχεύσεις: οικονομία για το λαό = παραγωγό και προστασία του περιβάλλοντος.
Να ενισχυθούν και να λειτουργήσουν τα μικρά συνεταιριστικά τυροκομεία που υπάρχουν στη Λέσβο και ή κλείνουν ή νοικιάζονται σε ιδιώτες.

Κι η μόνη προοπτική μπορεί να είναι ένα κρατικό εργοστάσιο, που θα συνδυάζει την παραγωγή του, με τη μονάδα κατεργασίας του τυρόγαλου, σε άμεση σχέση και συνεργασία με τους συνεταιρισμούς. Κι έτσι λύνεται όχι μόνο το τι θα κάνουμε το γάλα, αλλά και το εξ΄ ίσου σημαντικό πρόβλημα «πόσο πουλάμε το γάλα» και «ποιος και πως διαπραγματεύεται την τιμή του». Μεγάλη κουβέντα κι αυτή.

Αυτά όμως είναι (όπως μου είπε κι ένας φίλος ) «ιδεατά». Γιατί … ποιο κράτος θα τα στηρίξει; Το κράτος των παπαγάλων της «ελεύθερης αγοράς»; Και ποια ΕΕ θα τα επιτρέψει; Γι αυτό (λέω εγώ), τα αυτονόητα θα παραμένουν «όνειρα θερινής νυχτός», αν δε βάζεις στη σκέψη σου την «άλλη οικονομιά», την σοσιαλιστική προοπτική της χώρας μας και τον αγώνα που πρέπει να κάνεις ΕΣΥ προσωπικά μέχρι να φτάσουμε εκεί.

Κι αν δε συνδυάζεις τον αγώνα σου για τις σημερινές προφανείς ανάγκες, με την πάλη για μια «άλλη κοινωνία». Κι αν μπορέσουν να γίνουν κάποια απ΄ αυτά τα «ιδεατά» και πριν φτάσουμε εκεί, είναι πάλι θέμα συσχετισμών. Και τόσο το καλύτερο.

Τόσο απλό πράγμα είναι ο σοσιαλισμός που θάρθει. Αυτός που φέρνουμε.

Του Μάνου Δούκα, εφημ. Νέο Εμπρός, 04/03/2009

φωτ.: από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Σκαλοχωριτών Μυτιλήνης

..