Σ. ΑΧΛΙΟΠΙΤΑΣ & Κ. ΔΕΛΙΛΟΓΛΟΥ

Το φθινόπωρο του 1949, μία ομάδα από τρεις αντάρτες του Δυτικού τμήματος του Δ.Σ. Μυτιλήνης , τον Σταύρο Αχλιόπιτα από την Ερεσό, που ήταν επικεφαλής, τον Κώστα Δελίλογλου από τον Μεσότοπο και τον Παν. Ρουμελιώτη από το Κεράμι Καλλονής πήγανε στην περιφέρεια της Ερεσού, προκειμένου να συγκεντρώσουνε στάρι. Στάθηκαν όμως πάρα πολύ άτυχοι.

Στου "Μπαλή τ' αλώνια", είχανε κάνει στέκι. Ύστερα από τρεις ημέρες περίπου, ένα πρωί, βρεθήκανε κυκλωμένοι, από πολλά αποσπάσματα. Να ήτανε τυχαία η περίπτωση και πέσανε πάνω τους; Μάλλον όχι γιατί πρωτού ακόμα τους πυροβολήσουνε, τους φώναξαν να παραδοθούνε και πως είναι γύρω - γύρω κυκλωμένοι! Μάλλον λοιπόν κάποιος τους πρόδωσε...

Όταν άκουσαν τις φωνές τους, κοίταξαν από παντού, αν υπάρχει διέξοδος υποχώρησης και αφού εξακρίβωσαν το αντίθετο, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και ορκίστηκαν να αντισταθούνε σαν παλικάρια, μέχρι θανάτου.
Τότε τους απάντησε ο Σ. Αχλίοπιτας: "Οι Αγωνιστές που πολεμάνε για τη λευτεριά της πατρίδας τους, για την προκοπή και το καλό του Λαού, δεν παραδίνονται στους στυλοβάτες και τραμπούκους της ξενόδουλης δεξιάς, αλλά πολεμάνε και πεθαίνουν παλικαρίσια!"

Άρχισε μια μάχη ακατανόητη. Τα πολυβόλα τους έβαλαν ολόκληρες ταινίες, σε κάποια στιγμή ένα ακροβολισμένο τμήμα, κατόρθωσε να τους πλησιάσει και να τους πετάξει χειροβομβίδες.
Επί τόπου σκοτώθηκαν οι δύο συν. Αχλιόπιτας και Δελίλογλου. Ο δε Ρουμελιώτης, που δεν τον πέτυχαν παραδόθηκε και μάλιστα μετέπειτα έκανε ένα "σωρό ζημιές", με αποκορύφωμα το κάρφωμα των αγωνιστών και του κόσμου που βοηθούσε τους αντάρτες στο χωριό Νάπη τους οποίους και εκτελέσανε...

..