Τύλιξε απλόχερα με την κόκκινη σημαία της φωνής της κοινωνικά οράματα, αγώνες και ελπίδες. Ενα καράβι η φωνή της με αρματωσιά ποίησης και μουσικής, μας ταξίδεψε στη «γεωγραφία» που δεν αναφέρουν οι επίσημοι χάρτες.
Συνταξιδιώτες μας ήταν οι χωριάτες της Φουέντε Οβεχούνα, οι Τσιγγάνοι του Λόρκα, οι δέκα χιλιάδες σύντροφοι του Μουσταφά και του Ναζίμ Χιχκμέτ, οι πύρινοι στίχοι του Μαγιακόφσκι, οι σύντροφοι Μακρονησιώτες, οι μοναχικοί ταξιδιώτες που δεν πρόλαβαν το «τρένο των οχτώ» και η Αννα του Μπέρτολντ Μπρεχτ.
Τούτο το καράβι εξακολουθεί να ταξιδεύει μέσα στις θύελλες της εποχής μας και είναι η φωνή της πάντα που σκίζει τη βαριά μουντάδα της ομίχλης, δίνοντάς μας κουράγιο πως τίποτα δε θα μας εμποδίσει το ταξίδι στις θάλασσες που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Γι' αυτά τραγούδησε η Μαρία, με φωνή δυνατή και καθάρια, που ενοχλεί ακόμα και τώρα διάφορα «ευαίσθητα αυτάκια», διδάσκοντας πως το τραγούδι είναι και συνείδηση και στάση ζωής. Για φωλιές νερού τραγούδησε η Μαρία που πρέπει να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες, ώσπου να ξημερώσει.
Γι' αυτά τραγούδησε η Μαρία, με φωνή δυνατή και καθάρια, που ενοχλεί ακόμα και τώρα διάφορα «ευαίσθητα αυτάκια», διδάσκοντας πως το τραγούδι είναι και συνείδηση και στάση ζωής. Για φωλιές νερού τραγούδησε η Μαρία που πρέπει να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες, ώσπου να ξημερώσει.
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου