Τελευταία Κυριακή των διακοπών στο χωριό.
Μετά από απειλές, φοβέρες, παρακάλια, νουθεσίες (και όλου του υπόλοιπου πακέτου της μάνας μου σε απόγνωση) αποφάσισα να πάω το μικρό να κοινωνήσει στον Ταξιάρχη...
Τον έντυσα, τον έβαλα στο καροτσάκι του και κατέβηκα τη κατηφόρα της γειτονιάς για να βγω στον κεντρικό.
Και εκεί φάνηκαν τα πρώτα σημάδια, για το πώς θα πήγαινε η υπόλοιπη "βόλτα" μας. Μια βέσπα μπλε κατηφόριζε προς την εκκλησία....Ο δήμαρχος του χωριού....
Κόρνα δεν ακούστηκε, μιας και οι σχέσεις μας έπαψαν από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία του Δήμου....
(Δεν ήταν μόνο το συναισθηματικό σοκ απ την αλλαγή του χρώματος του Δήμου της μικρής Μόσχας. Περισσότερο ήταν η μικροπολιτική, ο λαϊκισμός, και οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν γι΄ αυτή την αλλαγή του χρώματος, που στοίχησε σ΄όλους τους δημοκρατικούς και νοήμονες ανθρώπους του Μανταμάδου. Είχαμε συνηθίσει αλλιώς....)
Το επόμενο σημάδι ήταν αυτοκίνητο. Άλλος ένας άνθρωπος του Δήμου, παρέα με συνταξιούχο χωροφύλακα, επί χούντας στο χωριό, στου οποίου τα χέρια στέναξαν πολλοί τότε....Και το αποκορύφωμα ήταν άλλη μια βέσπα γαλάζια και αυτή, γνωστού και μη εξαιρετέου δεξιού, σχεδόν βασιλικού....
Δείτε όλη την ανάρτηση στη Πασχ(π)αλίτσα
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου