ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΑΜΟΥ

...

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 2 ΑΠΡΙΛΗ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΑΓΩΜΑ ΜΙΣΘΩΝ και ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ
ΟΧΙ στην ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ
1.400 ΕΥΡΩ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ, 1.120 ΕΥΡΩ ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΣΥΝΤΑΞΗ

Οι δυνάμεις του Π.Α.ΜΕ Δημοσίου στη Λέσβο καλούν όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, ΟΤΑ και ΝΠΔΔ να μην επιτρέψουν να επιβληθούν τα νέα αντεργατικά μέτρα που συμφώνησε η κυβέρνηση της ΝΔ στις Βρυξέλλες, με την περικοπή μισθών και συντάξεων, για να βγάλουν από την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο, και να πάρουν μαζικά μέρος στην Απεργία στις 2 Απρίλη και στην Απεργιακή Συγκέντρωση την ίδια μέρα στις 11 το πρωί στην Πλατεία Σαπφούς.

ΑΚΟΥ ΛΟΙΠΟΝ, ΕΙΤΕ ΦΤΑΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ,
ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ
ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!

Μπρεχτ

Μάθε ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
...

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ: ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (Μέρος Ε΄)

Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή

συνέχεια από Δ΄ μέρος

ζ) Μετά τη σύλληψη…
Στο δρόμο πηγαίνοντας για τα κρατητήρια, περάσαμε από τα Σουμούρια, μας γυροφέρνανε εκεί πέρα, οι γυναίκες κλαίγανε στο χωριό του Μπούρα και βρίζανε: «Τον φάγανε, τον σκότωσαν» κ.λπ. Μας δέσανε χειροπόδαρα, μας ρίξανε στο κρατητήριο μέσα. Εκεί στο κρατητήριο κάνανε αυτοί το λάθος και μας βάλανε και τους τρεις μαζί. Οι άλλοι δεν είχανε εμπειρία, εγώ είχα κάποια πείρα και τους λέω: «Αυτοί κάνανε την κουταμάρα και μας βάλανε όλους μαζί, αύριο θα μας πάρουν έναν - έναν και θα μας ρωτάνε, από πού ήρθατε, που μένανε, τι κάνατε και αυτά και επειδή θα τρώμε ξύλο απεριόριστο, να έχουμε μια ενιαία στάση. Θα πούμε ότι ήρθαμε οπό το «Τσαμλίκι», ο Μπούρας μας έφερε πρωί - πρωί στο σπίτι και δεν είδαμε άνθρωπο». Συμφωνήσαμε έτσι.

Εγώ και ο έρμος ο Παναγιώτης Κουλιαδέλλης ο Στυψιανός, αυτό το τροπάρι και να ξύλο. Επί μια βδομάδα τρώγαμε ξύλο καθημερινά, μέναμε στο ίδιο τροπάρι. Μας πήγανε στη Μυτιλήνη. Μας κράτησαν ένα μήνα στην Ασφάλεια και απ΄ εκεί με δικογραφία μας πήγανε στις φυλακές Αβέρωφ. Αλλά φαίνεται κάνανε λάθος, έπρεπε να μας πάνε στη Μακρόνησο κατ΄ ευθείαν και ύστερα από δύο μέρες μας παίρνουν και μας πάνε στη Μακρόνησο. Εκεί μας χωρίσανε. Εμένα με ρίξανε στα ανήλικα που είχανε φέρει τότε, από τη Γιούρα. Ύστερα από λίγο καιρό μας πήρανε τα ανήλικα και μας πήγανε στο 3ο Τάγμα (σ.σ. Γ.Ε.Τ.Ο. = Γ΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών της Μακρονήσου, υπήρχε και το Β.Ε.Τ.Ο. και Α.Ε.Τ.Ο.) και μας ντύσανε φαντάρους. Αρχίσανε τη στρατιωτική πειθαρχία και τα τέτοια και κάθε μέρα βγάζανε και έναν στην εξέδρα και έλεγε για τους κομμουνιστές, ότι σκότωσαν τον πατέρα του, ότι πήραν τη μάνα του και διάφορα τέτοια. Τους βασάνιζαν με το γνωστό αντικομμουνιστικό τροπάριο, αυτό που το γράφανε στο Α2 (σ.σ. Το 2ο γραφείο - υπηρεσία που κύριο έργο της ήταν ο αντικομμουνισμός για την ασφάλεια υποτίθεται του στρατεύματος) για να λέει. Ευτυχώς έφυγα γρήγορα για το στρατοδικείο και δεν πέρασα τέτοια δοκιμασία.

η) Στο Στρατοδικείο
Αρχές Νοέμβρη 1949 και αν θυμάμαι καλά 6 Νοεμβρίου ήταν η δικάσιμος του στρατοδικείου. Εμένα με τον Κουλιαδέλλη μας είχανε μαζί, τον άλλον δεν τον πήρανε, ξεχωρίσανε την υπόθεση. Πήγα εγώ με τον Κουλιαδέλλη. Περάσαμε στρατοδικείο, έξι (6) φορές σε θάνατο από το έκτακτο στρατοδικείο Μυτιλήνης. Αφού μας δικάσανε μας πήγανε στις φυλακές. Στις φυλακές μας βάλανε στον «Αράπη», ο θάλαμος των μελλοθάνατων, ήταν ένα κελί και περιμέναμε και συνήθως σε 3 μέρες γινόταν η εκτέλεση, αλλά στη Μυτιλήνη δε γινόταν τότε εκτελέσεις.
Γιατί μετά τους 7 που εκτέλεσαν το 1947, ξεσηκώθηκαν, όπως λένε, διάφοροι παράγοντες και ο λαός και δε θέλανε να γίνονται στη Μυτιλήνη εκτελέσεις και έτσι τους στέλνανε στις φυλακές Αβέρωφ και απ΄ εκεί στο Γουδί. Νομίζω και εγώ, ότι μετά τη μαζική εκτέλεση που κάνανε το 1947, δεν εκτελέσανε άλλους στη Μυτιλήνη. Τότε είχαν εκτελέσει αυτούς που πιάσανε στη μάχη του «Αητού»…

Ύστερα από τρεις μέρες, φέρανε το Σταύρο Λαφιωνιάτη από την Καλλονή. Ο Σταύρος ήταν στις φυλακές Αβέρωφ και εκεί είχαν κάποια ενημέρωση, τον είχαν δικάσει σε θάνατο, σαν τροφοδότη και σύνδεσμο, με απόφαση 3-2 το στρατοδικείο και μας είπε να μην φοβόμαστε δεν πρόκειται να μας εκτελέσουν γιατί αναστάλθηκαν οι εκτελέσεις, αφού με απόφαση του Ο.Η.Ε. (σ.σ. τότε είχε μια ισχύ προτού γίνει αποκλειστικό όργανο των ιμπεριαλιστών), συστήνανε και πιέσανε την Ελληνική Κυβέρνηση να αναστείλει τις εκτελέσεις με παρέμβαση του Μολότωφ (Υπουργού Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης).

θ) Στις φυλακές Αβέρωφ και η 2η δίκη στο Κακουργιοδικείο Μυτιλήνης
Μας κράτησαν μερικές μέρες εκεί, στον «Αράπη», και μετά μας πήγαν στις φ. Αβέρωφ. Εκεί στις φυλακές κάθισα ένα χρόνο περίπου και εκεί αντάμωσα τον Τηλέμαχο Μεταξωτό από τον Μανταμάδο. Τον αντάμωσα ξανά στην Κέρκυρα, στην Κεφαλονιά και τελευταία στην Αίγινα.
Μετά από ένα χρόνο με καλούν πάλι να δικαστώ σε Κακουργιοδικείο, τα έκτακτα στρατοδικεία είχαν καταργηθεί και τις υποθέσεις τις είχαν ρίξει σε πολιτικά δικαστήρια. Οι κατηγορίες συγκεκριμένες - σύσταση ένοπλης συμμορίας, απόσπαση ελληνικής επικράτειας, κομμουνιστική ανταρσία - ήτανε το κατηγορητήριο, ένα μέρος από αυτό που «πέρασα» στο στρατοδικείο αλλά τώρα είχαν προσθέσει και άλλα.

Μάλιστα υποχρεώσανε ορισμένους χωριανούς μου και Αγιαπαρασκευιώτες να πουν ότι πήραμε πρόβατα, κάναμε ληστείες και διάφορα τέτοια. Εμείς ό,τι παίρναμε, το παίρναμε φανερά και απ΄ αυτούς που είχαν, τους προύχοντες των χωριών. Τους λέγαμε ότι θέλαμε, ας πούμε, μια προβατίνα και μας βοηθούσαν οι άνθρωποι. Οι χωριανοί μας, που υποχρεώθηκαν να μας κατηγορήσουν, τους βάλανε αυτεπάγγελτα μάρτυρες κατηγορίας. Εισαγγελέας ήταν ο Βασιλόπουλος, ένας έξαλλος χαρακτήρας και μάλιστα Σαμιώτης, καπετάνιος ήτανε, ο Σοφούλης, κάθε μέρα πέρναγε δικαστήριο και κάθε μέρα εισέπραττε θανατικές. Αυτά στο Κακουργιοδικείο Μυτιλήνης, υποτίθεται ότι δίκαζαν ένορκοι.
Η δίκη στο κακουργιοδικείο το κατηγορητήριο ήταν στερεότυπο. Το διάβασε ο Πρόεδρος και την ερώτηση που έκανε ήταν, τι γνώμη έχετε για το παιδομάζωμα και τα τέτοια.
Μόλις πήγα να πω τα δικά μου, ότι δεν αποδέχομαι τις κατηγορίες, με διέκοψε και δεν με άφησε να μιλήσω. «Τα ξέρουμε. Τα ξέρουμε. Δε χρειάζεται» φώναξε ο εισαγγελέας.

Μετά καλεί τους μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι μετατράπηκαν σε μάρτυρες υπεράσπισης, μέχρι που φθάσανε στο σημείο να πούνε, ότι το παιδί ήταν καλό και ότι τα αποσπάσματα καθημερινά τον δέρνανε και έτσι αναγκάστηκε να φύγει στο βουνό. Τότε σηκώνεται πάνω ο Εισαγγελέας και έξαλλος άρχισε να φωνάζει: «Ιδού οι εθνικόφρονες. Ιδού οι υπερασπιστές της πατρίδας και της οικογένειας. Αυτοί είναι που τροφοδοτούσαν τους αντάρτες!!!».

Όλοι τους ήταν προύχοντες του χωριού, ο ένας ήταν ο γραμματικός και ο άλλος είχε κτήματα. Ο ένας από αυτούς, είτε από φόβο, είτε γιατί δε μπορούσε να κάνει αλλιώς, στο ντάμι του όταν πηγαίναμε βρίσκαμε ψωμιά και μάλιστα είπε ότι μας είχε αφήσει και το κλειδί κάπου για να μπαίνουμε και να παίρνουμε ότι χρειαζόμαστε.
Στην αγόρευσή του ο Εισαγγελέας τους έκανε κουρέλι: «Θα σας στείλω στη Χίο, στο δικαστήριο. Θα σας χώσω μέσα». Οργίασε!!!
Οι άνθρωποι ζεματίστηκαν. Δεξιοί ήταν, αλλά αυτό που έκανε εντύπωση, ήταν ότι, όλοι με υποστηρίξανε. Μάλιστα ένας είπε, ότι δεν είμαστε σίγουροι αν τα πήραν οι αντάρτες τα πρόβατα, γιατί εκείνη την εποχή δρούσε μια ομάδα Γελεγώτικη από ΜΑΥδες με επικεφαλής το Θράσο Τριανταφύλλου και κλέβανε, σφάζανε φανερά μέχρι και δαμάλια και γι΄ αυτό ο Εισαγγελέας εξεμάνη.

Βγήκε η απόφαση. Δύο φορές σε θάνατο εμένα. Από Κακουργιοδικείο στις φυλακές Μυτιλήνης. Με πήγανε στο θάλαμο που ήμουνα στην απομόνωση, όπου ήμασταν πότε 10, πότε 15, γιατί φέρνανε πότε Σαμιώτες και πότε Ικαριώτες. Μετά από λίγες μέρες δικάστηκε και ο Λιαρούτσος με το Νικόδημο σε θάνατο και μείναμε εκεί στην απομόνωση παραπάνω από μήνα. Ήρθε και ο Θεοχάρης, δικασμένος σε θάνατο, το 1951, μάλλον Ιούνης ή Ιούλης, ήταν πάντως καλοκαίρι.

Συνεχίζεται

....

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ & ΠΡΑΣΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η πρόταση της «πράσινης οικονομίας» προβάλλεται όλο και πιο έντονα. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Υπηρετεί ουσιαστικούς και προπαγανδιστικούς στόχους της αστικής τάξης σε διεθνές επίπεδο. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ανησυχούν, καθώς συνεχίζονται οι δυσοίωνες προβλέψεις για το βάθος και τη διάρκεια της κρίσης. Γνωρίζουν καλά ότι οι διαχειριστικές τους προτάσεις δεν μπορούν να ματαιώσουν την εκδήλωση της κρίσης. Γνωρίζουν επίσης ότι μεγαλώνει η λαϊκή αγανάκτηση. Αναζητούν διέξοδο ικανοποιητικής κερδοφορίας για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά τους.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο προβάλλουν την πρόταση της «πράσινης ανάπτυξης» σαν διέξοδο που τάχα διασφαλίζει ταυτόχρονα την προστασία του περιβάλλοντος και τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Εμφανίζουν μια νέα πρόταση που οδηγεί δήθεν στην κοινωνική ευημερία, χωρίς σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων.
Η περιβόητη πρόταση της «πράσινης ανάπτυξης» συσκοτίζει τη βασική αιτία που προκαλεί τα οξυμένα προβλήματα του περιβάλλοντος, δηλαδή την άναρχη ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, την εμπορευματοποίηση της γης, του νερού, της ενέργειας.

Με όποιο περιβαλλοντικό πρόβλημα και αν ασχοληθούμε, για παράδειγμα με την προστασία των δασών, θα συναντήσουμε τελικά στη ρίζα του την εμπρηστική πολιτική των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Όμως οι προτάσεις της «πράσινης οικονομίας» όχι μόνο δε θίγουν το βασικό ένοχο, αλλά αντίθετα αναθέτουν στην καπιταλιστική αγορά να δώσει τις λύσεις στα προβλήματα που η ίδια δημιουργεί. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δημιουργία της νέας αγοράς εμπορίου ρύπων στο πλαίσιο εφαρμογής του πρωτοκόλλου του Κιότο. Το συμπέρασμα από τα λίγα χρόνια λειτουργίας της, συμπύκνωσε πρόσφατα σε άρθρο της η συντηρητική εφημερίδα International Herald Tribune με τίτλο «Κάποιοι όμιλοι είχαν τεράστια κέρδη ενώ το κλίμα έχασε».

Ταυτόχρονα η πρόταση της «πράσινης ανάπτυξης» προτείνει σαν διέξοδο τη μεταφορά των βαρών της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Προβλέπει παχυλές κρατικές ενισχύσεις στους μονοπωλιακούς ομίλους για την παραγωγή νέων πράσινων εμπορευμάτων, π.χ. λιγότερο ρυπογόνων «πράσινων» αυτοκινήτων. Κρατικές ενισχύσεις που θα προέλθουν από νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. Οι συνθήκες εργασίας και οι εργασιακές σχέσεις για την παραγωγή αυτών των εμπορευμάτων δεν πρόκειται να αλλάξουν βέβαια προς το καλύτερο. Θα παραμείνουν οι μαύρες εργασιακές σχέσεις της προσωρινής και της μερικής απασχόλησης, του ελαστικού ωραρίου, της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ταυτόχρονα η λαϊκή οικογένεια θα οδηγηθεί σε νέα επιβάρυνση για να αντικαταστήσει το παλιό της αυτοκίνητο, να εκσυγχρονίσει το σπίτι της κλπ., σύμφωνα με τις νέες «πράσινες» προδιαγραφές.

Νέο πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Η «πράσινη οικονομία» δεν είναι τίποτε άλλο από μια πρόταση διαχείρισης και αξιοποίησης των προβλημάτων του περιβάλλοντος προς όφελος των στρατηγικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό την προβάλλουν έντονα σε διάφορες παραλλαγές τόσο η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ όσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα επιτελεία της ΕΕ καθώς και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στην Ελλάδα.
Οι προτάσεις τους δεν πηγάζουν από όψιμο ενδιαφέρον για το περιβάλλον, τις συνέπειες των κλιματικών αλλαγών και άλλα ηχηρά παρόμοια. Εκπορεύονται από τον ανελέητο ανταγωνισμό ιμπεριαλιστικών κέντρων και μονοπωλιακών ομίλων για τον έλεγχο των αγορών. Αντανακλούν την αξιοποίηση κάθε τεχνολογικής καινοτομίας προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Λαμβάνουν, επίσης, υπόψη ορισμένες προβλέψεις στον ενεργειακό τομέα, σχετικά με τον κίνδυνο μεσοπρόθεσμης εξάντλησης των αποθεμάτων ορισμένων ορυκτών καυσίμων.

Δεν είναι για παράδειγμα τυχαίο πως στην προώθηση της «πράσινης ενέργειας» πρωτοστατεί η ΕΕ και ιδιαίτερα η Γερμανία. Η ΕΕ υστερεί έναντι των ανταγωνιστών της στο γεωπολιτικό έλεγχο του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Η Γερμανία έχει κάνει σημαντικά βήματα στην παραγωγή σύγχρονων τεχνολογικά προϊόντων και στις εξαγωγές στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Η Γαλλία προωθεί «πράσινους» σταθμούς πυρηνικής ενέργειας για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών σε διεθνές επίπεδο. Αντίστοιχα στην αυτοκινητοβιομηχανία ΗΠΑ, Γαλλία και Γερμανία ανταγωνίζονται σχετικά με το ύψος των κρατικών πακέτων ενίσχυσης για την παραγωγή νέων υβριδικών - ηλεκτρικών αυτοκινήτων κλπ.
Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε, ότι με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα οι δυνατότητες αξιοποίησης των νέων προϊόντων και λύσεων είναι σχετικά περιορισμένες. Π.χ. ο βαθμός διείσδυσης της αιολικής ενέργειας στο ενεργειακό σύστημα μιας χώρας δεν είναι σήμερα απεριόριστος, λόγω των συνεπειών στο κόστος ηλεκτροπαραγωγής και στην αξιοπιστία του συστήματος σε ώρες αιχμής, όπου δε διασφαλίζεται ότι τα αιολικά πάρκα θα λειτουργήσουν.

Πράσινος καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;
Στη χώρα μας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται για το ποιος θα προσφέρει τα περισσότερα κίνητρα και τη μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση στο μεγάλο κεφάλαιο για «πράσινες επενδύσεις» μέσα από το ΕΣΠΑ, τον Αναπτυξιακό Νόμο, την αντιλαϊκή φορολογική μεταρρύθμιση. Ήδη η κυβέρνηση διοχετεύει 5,5 δισ. ευρώ σ' αυτές τις κατευθύνσεις μέσω του ΕΣΠΑ. Οι δυνάμεις του δικομματισμού στηρίζουν την «πράσινη επιχειρηματικότητα» και χρωματίζουν πράσινες τις αναδιαρθρώσεις που είχαν ήδη δρομολογήσει το προηγούμενο διάστημα, σύμφωνα με τη στρατηγική της Λισαβόνας. Π.χ. την κρατική στήριξη της ανάπτυξης του «ποιοτικού τουρισμού», των ξενοδοχείων πολυτελείας σε βάρος της κάλυψης των αναγκών της λαϊκής οικογένειας για διακοπές.

Αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι-Πράσινοι ζητούν από την κυβέρνηση να επιταχύνει την υλοποίηση των κοινοτικών στόχων, ιδιαίτερα σε σχέση με τις ΑΠΕ, με έμφαση στα αιολικά πάρκα. Φυσικά κουβέντα δε γίνεται για την πολύμορφη κρατική χρηματοδότηση των «πράσινων» επενδυτών και την κρατική αγορά του «πράσινου ρεύματος» σε πανάκριβες τιμές.

Το υποκριτικό ενδιαφέρον για το περιβάλλον αποκαλύπτεται βέβαια με την αδειοδότηση κερδοφόρων επενδύσεων ΑΠΕ μεγάλης κλίμακας, με αρνητικές συνέπειες για τα δάση, τις γεωργικές εκτάσεις, την οικονομική δραστηριότητα μικρών νησιών.
Η διέξοδος πρέπει να αναζητηθεί στον αντίποδα της απατηλής πρότασης της «πράσινης οικονομίας» και γενικότερα της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης που γεννά την οικονομική κρίση και καταστρέφει το περιβάλλον.
Βρίσκεται στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής με γνώμονα την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών που περιλαμβάνει την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.

Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτού του σχεδιασμού είναι η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η λαϊκή εξουσία - οικονομία. Η θετική αλλά και η αρνητική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, επιβεβαιώνει αυτό το συμπέρασμα. Ορισμένα φαινόμενα περιβαλλοντικής ρύπανσης, που καταγράφτηκαν εκείνη την περίοδο σε σοσιαλιστικές χώρες, σχετίζονται με την αποδυνάμωση του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου, με την παράλληλη ενίσχυση της εμπορευματικής παραγωγής.

Για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος απαιτείται σήμερα να οργανωθεί και να ξεδιπλωθεί η αγωνιστική αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων. Το ΚΚΕ πρωταγωνιστεί σε κάθε μάχη που βοηθά στο άνοιγμα αυτού του δρόμου. Καλεί σε αδιάλλακτη πάλη για να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο και όχι ο λαός.

Η δράση του σφραγίζει όλες τις αναμετρήσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους στόχους:
- Για πλήρη - σταθερή εργασία και αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν υγεία.
- Για προστασία των δασών και για μετατροπή μεγάλων ιδιωτικών εκτάσεων στα βουνά σε δημόσια περιουσία.
- Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων φορέων ύδρευσης και για εφαρμογή από το κράτος ολοκληρωμένης υδατικής πολιτικής που θα αφορά την έρευνα, την προστασία, τις χρήσεις και την αξιοποίηση των υδάτινων πόρων με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.
- Την πάλη ενάντια στην «απελευθέρωση» του τομέα ενέργειας, για Ενιαίο, αποκλειστικά Κρατικό Φορέα Ενέργειας, ο οποίος θα αποτελεί λαϊκή περιουσία, θα αξιοποιήσει τις εγχώριες ΑΠΕ και θα προσανατολίσει στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου στην οικιακή χρήση.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες! Οι «πράσινες» προτάσεις δεν μπορούν να μεταμορφώσουν τον αντιλαϊκό, αδιέξοδο χαρακτήρα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η απάντηση στα λαϊκά προβλήματα, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι o «πράσινος καπιταλισμός» αλλά ο Σοσιαλισμός!

Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

........................................................................................

Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του Κόμματος

....

ΑΣΤΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΚΕ

Μετά την μαθητική παρέλαση και την καταρρακτώδη βροχή, στην πόλη του Αστακού διαδήλωσε ειρηνικά η τοπική οργάνωση Κ.Κ.Ε ζητώντας να απομακρυνθεί από τον κόλπο του Αστακού το αμερικάνικο καράβι.

Παρόμοιες ειρηνικές διαδηλώσεις το Κ.Κ.Ε έχει πραγματοποιήσει και στο παρελθόν κάθε φορά που το αμερικάνικο καράβι έκανε την εμφάνιση του.

Μίας και αναφερθήκαμε στο αμερικάνικο καράβι, στην φωτογραφία βλέπεται το ταχύπλοο που μεταφέρει τα αμερικανάκια. ‘Οταν χρειάστηκε δεν υπήρχε ταχύπλοο για τους ναυαγούς.

από το blog: Ο Αστακός στης θάλασσας τον πάτο

.....

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΟΚΤΗΝΟΤΡΟΦΩΝ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ

Την πληρωμή των όποιων αποζημιώσεων και επιδοτήσεων μέχρι το καλοκαίρι ξαναδιαλάλησε χτες ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων μετά τη συνεργασία που είχε με τον πρωθυπουργό. Αναφέρθηκε επίσης στην προώθηση του προγράμματος «Αλέξανδρος Μπαλτατζής» (Δ΄ ΚΠΣ) και στον εθνικό διάλογο για τη γεωργία.

Με άλλα λόγια, δεν ειπώθηκε τίποτα απολύτως που να έχει να κάνει με τα πραγματικά προβλήματα των μικρομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων και την επίλυσή τους.
Δεν ειπώθηκε τίποτα που να αφορά στη στήριξη του εισοδήματος των αγροτοκτηνοτρόφων και στην εξασφάλιση τιμών επιβίωσης. Η κυβέρνηση εκεί που δείχνει την προσήλωσή της είναι οι αντιαγροτικές επιταγές της ΕΕ και οι προσταγές των πολυεθνικών και των παραρτημάτων τους.
Όσον αφορά τους κτηνοτρόφους και την όλη κατάσταση ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων αρκέστηκε να αναφέρει γενικώς ότι τα προβλήματα στην κτηνοτροφία είναι πολλά και ότι η κυβέρνηση θα τα προσεγγίσει.

Ανέφερε ότι πρόβλημα υπάρχει σε όλη την ΕΕ. Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Η ΕΕ, η νέα ΚΑΠ, η ακολουθούμενη αντιαγροτική πολιτική, που προκαλούν προβλήματα σε όλη την ΕΕ και στην Ελλάδα. Μάλιστα, στο τελευταίο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας της ΕΕ η επίτροπος Γεωργίας δε δέχτηκε να αλλάξει τίποτα για να βελτιωθεί η κατάσταση έστω και λίγο για τους αγελαδοτρόφους...

.....

ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΟ ΦΑΛΗΡΙΚΟ ΔΕΛΤΑ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ "ΣΤ. ΝΙΑΡΧΟΣ"

Κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς να δοθεί στη δημοσιότητα κανένα στοιχείο, η κυβέρνηση διά των συναρμόδιων υπουργών υπέγραψε την περασμένη Δευτέρα τη σύμβαση για την παραχώρηση του Φαληρικού Δέλτα στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος».

Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου, το ΚΚΕ καταγγέλλει «το διπλό έγκλημα που διαπράττεται από την κυβέρνηση εν κρυπτώ σε βάρος του περιβάλλοντος και του πολιτισμού, με τη σύμβαση που υπέγραψε μυστικά με το Ιδρυμα "Σταύρος Νιάρχος", παραδίδοντας το Φαληρικό Δέλτα, τη Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Οι κατά καιρούς δηλώσεις εκπροσώπων της κυβέρνησης και του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος", ότι πρόκειται για ένα μεγάλο έργο που αποτελεί ανιδιοτελή προσφορά του ιδρύματος προς το Δημόσιο, συνιστούν επιχείρηση απόκρυψης της αλήθειας».
«Παρά τα επανειλημμένα αιτήματα του ΚΚΕ, εντός και εκτός Βουλής, να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία της σύμβασης, η κυβέρνηση την κρατά μυστική, με αποκορύφωμα την υπογραφή της από τέσσερις υπουργούς κεκλεισμένων των θυρών!».
«Ο λαός του Λεκανοπεδίου δεν πρέπει να δεχτεί την παραχώρηση του παλιού Ιπποδρόμου και του Φαληρικού Δέλτα στο Ίδρυμα. Ο ελληνικός λαός οφείλει να αντιδράσει στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που παραδίδουν δημόσια περιουσία και κρίσιμους τομείς του πολιτισμού στο κεφάλαιο.

Καμία ιδιωτική ιδιοκτησία στη Λυρική Σκηνή και στην Εθνική Βιβλιοθήκη, γιατί αυτό οδηγεί στην παραπέρα χειραγώγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Τέχνης και της επιστημονικής γνώσης. Η ιδιωτική ιδιοκτησία και σε αυτούς τους τομείς αποξενώνει περισσότερο το λαό από τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστημονικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η διαμόρφωση νέων σύγχρονων κτιρίων και υποδομών και η ανάπτυξη θεσμών της Τέχνης πρέπει να είναι αποκλειστική υπόθεση του Δημοσίου. Για να υπάρξει φιλολαϊκή προοπτική αγωνίζεται το ΚΚΕ».

.....

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΣΗΦΟΥΝΑΚΗ & ΛΟΙΠΟΥΣ SOCIALISTAS

Ο Ν. Σηφουνάκης (βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Λέσβου) ερωτώμενος σχετικά με τις δηλώσεις Πάγκαλου (ξέρετε του εγγονού του dictator και μέλος του Συλλόγου Διδυμότεκνων Οινοποιών Ελλάδας) δήλωσε: « … ο Πάγκαλος ξέρει από Ιστορία και καταγράφει μιαν άποψη… »

Μια ερώτηση προς τον κ. Ν. Σηφουνάκη: Η Ιστορία ξέρει τον Πάγκαλο; Αν ναι, τι άποψη θα καταγράψει; Γιατί κάτι της έχει ψιθυρίσει και ο Οτσαλάν και μπερδεύτηκε η έρμη…

Aristeri Poria

ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΙ … «ΜΥΛΩΝΑΔΕΣ»

Μάλλον θα πήρατε είδηση αυτό που έγινε στην Alumil στη Bόρεια Ελλάδα, όπου πρόεδρος είναι ο γνωστός κι από άλλες «πρωτοποριακές» δηλώσεις και πράξεις του, Μυλωνάς, που είναι και πρόεδρος του Συνδέσμου Eλληνικών Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας. Μια απ΄ αυτές τις «πρωτότυπες» και «πρωτοπόρες» ιδέες του ήταν αν θυμάστε η εφαρμογή των «τοπικών συμφώνων απασχόλησης» που επέβαλε μαζί με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε κάποιες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας.

Τα πρόσφατα γεγονότα συνοπτικά έχουν ως εξής:
«Ο ιδιοκτήτης του ομίλου Alumil και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) Γιώργος Μυλωνάς προχώρησε στη μείωση του χρόνου εργασίας κατά 1,5 ώρα την ημέρα και κατά 20% των αποδοχών τους. Η μείωση ισχύει για 2.500 εργαζόμενους (...) ο Γ. Μυλωνάς(…) Χαρακτήρισε άδικη την κατηγορία του ΠΑΜΕ ότι απολύθηκαν 3 που δεν υπέγραψαν τη συμφωνία» (Ελευθεροτυπία).
«1.300 εργαζόμενοι υπέγραψαν τις νέες συμβάσεις εργασίας, ενώ τρεις υπάλληλοι που αντέδρασαν, σύμφωνα με καταγγελίες τους απολύθηκαν. Όμως, ο κ. Μυλωνάς αντιτείνει ότι οι ίδιοι του ζήτησαν για οικογενειακούς λόγους να απολυθούν». (ΑNT1)
«Αντιδρώντας στην απόφαση αυτή της ΑΛΟΥΜΙΛ, δεκάδες μέλη του ΠΑΜΕ με επικεφαλής το Σωτήρη Ζαριανόπουλο, μέλος της γραμματείας του, προχώρησαν στην κατάληψη των γραφείων του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος. Σύμφωνα με πληροφορίες από τους εργαζόμενους, η διεύθυνση της ΑΛΟΥΜΙΛ εδώ και δύο εβδομάδες τους κάλεσε να υπογράψουν νέες ατομικές συμβάσεις εργασίας, στις οποίες περιλαμβάνεται ο μειωμένος χρόνος απασχόλησης. Όπως είπαν στο «Έθνος» εργαζόμενοι, τις προηγούμενες μέρες προσέρχονταν ατομικά μαζί με τους εργοδηγούς τους κατά τμήμα και υπέγραφαν τις νέες συμβάσεις. Ένας από αυτούς μας είπε ότι ο καθαρός μισθός του μέχρι τώρα ήταν στα 700 ευρώ και ότι με τη νέα σύμβαση προβλέπεται να πέσει στα 550 ευρώ. Σύμφωνα με το ΠΑΜΕ, τρεις εργαζόμενοι που αρνήθηκαν να υπογράψουν τις νέες συμβάσεις έχουν ήδη απολυθεί». (Έθνος)

Μετά απ΄ αυτά, το θέμα βγήκε στα κανάλια, όπου ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Όπως πολλά είπε κι ο ίδιος ο Μυλωνάς, μεταξύ των οποίων ότι: «οι τρεις εργαζόμενοι που απολύθηκαν το ζήτησαν μόνοι τους», ότι «πρέπει οι εργαζόμενοι να του ανάψουν λαμπάδα» και κυρίως ότι «τέτοιες διαφορές λύνονται στην επιθεώρηση εργασίας».
Πίσω απ΄ όλες αυτές τις τηλεοπτικές συζητήσεις και τις χιλιάδες λεπτομέρειες που αναδεικνύονται, υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, που καθαρά τα λέει το ΠΑΜΕ:

• Το πρόβλημα της Alumil δεν είναι ότι «κινδυνεύει να κλείσει». Είναι ότι αντί για 10 εκατομμύρια καθαρά κέρδη πέρσι, «κινδυνεύει» φέτος να βγάλει «μόνο» 9 εκατομμύρια. Οπότε αυτό το ένα εκατομμύριο πρέπει να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Να «παρθεί» μέσα απ΄ τα σπίτια των εργαζομένων, απ΄ την τροφή των παιδιών τους, απ΄ την επιβίωσή τους.
• Στις επιχειρήσεις του «κοινωνικού εταίρου» κυρίου Μυλωνά, απαγορεύεται ο συνδικαλισμός. Δεν επιτρέπεται να υπάρχει ούτε καν «εργοδοτικό» σωματείο. Όπως δηλώνει κι ο ίδιος, «στην Alumil είναι τόσο καλές οι σχέσεις με τους εργαζόμενους που δε χρειάζεται να υπάρχει σωματείο».
• Ο νόμος στον οποίο στηρίζεται ο κάθε Μυλωνάς, και κάνει τα κόλπα του σ΄ όλη τη Βόρεια Ελλάδα, είναι νόμος του 1998 (ΠΑΣΟΚ). Τον καιρό δηλαδή της μεγάλης «ανάπτυξης» , της «κερδοφορίας» των επιχειρήσεων και της ανόδου του χρηματιστηρίου, αυτοί όλοι τους από τότε είχαν στο μάτι τις εργασιακές σχέσεις.
• Τότε η ΓΣΕΕ έκανε την «πάπια», όπως την κάνει και τώρα και πάντα.
• Τώρα έχουν όλοι τους δικαιολογία, αφορμή, πρόφαση … την κρίση. Έτσι:
• Η πρόσφατη σύνοδος της Ε.Ε. επαναβεβαίωσε την κατεύθυνση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.
• Ο Καραμανλής επανέλαβε σε συνέντευξή του τα επιχειρήματα του Μυλωνά : «Προκειμένου να κλείσει η όποια επιχείρηση, δεν είναι προτιμότερο οι εργαζόμενοι να δεχτούν μείωση ωρών και μισθού;» και «Σε έκτακτες περιστάσεις χρειάζονται έκτακτα μέτρα».
• Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης: «Μιλώντας στο «΄Εθνος» ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Ν. Γιαννόπουλος είπε ότι (…) έχουν ήδη προχωρήσει σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας». Και μετά συνέχισε να τρώει απ΄ τα εδέσματα της δεξίωσης και να κοιμάται ήσυχος.
• Και το πιο ενδιαφέρον απ΄ όλα είναι το τι κάνει αυτές τις μέρες η επιθεώρηση εργασίας: οργανώνει σεμινάρια του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας, δηλαδή του Μυλωνά, όπου συμμετέχουν οι βιομήχανοι για να τους εξηγήσουν οι επιθεωρητές εργασίας πώς γίνονται οι ομαδικές απολύσεις, πως περνάνε οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πώς γίνεται ο περιορισμός των ωρών εργασίας και των μισθών, κλπ. Δηλαδή εξηγεί η επιθεώρηση εργασίας στους βιομήχανους πώς θα κάνουν όλα αυτά που επιδιώκουν «νόμιμα», για να μην τους «πιάσει» ….η ίδια η επιθεώρηση εργασίας.
• Την ίδια στιγμή η ΟΚΕ (όλα τα καλά παιδιά που λέγαμε και στο προηγούμενο φύλλο - ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΣΥΝ-ΣΕΒ–ΓΣΕΒΕ-ΓΣΕΕ-κ.λπ.) κατέληξε και παρουσίασε με την παρουσία όλων των «κοινωνικών εταίρων», την «Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία». Ένα επικίνδυνο για την εργατική τάξη κείμενο «Made in EU» που όπως ομολογεί και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΟΚΕ Χρήστος Πολυζωγόπουλος «Έτσι θα τεθούν γερά θεμέλια για ένα αξιόπιστο πολιτικοκοινωνικό σύστημα». Και πιο κάτω: «Η κοινωνική συναίνεση και η ανάπτυξη κλίματος εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και την πολιτική ηγεσία είναι εξίσου, και συχνά περισσότερο σημαντικοί παράγοντες προώθησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας».

Φυσικό είναι λοιπόν, ο Μυλωνάς μέσα σ΄ ένα τέτοιο κλίμα «ομοφωνίας» ΕΕ, πολιτικών και κομμάτων, βιομηχάνων, εργατοπατέρων και πουλημένων επιθεωρητών εργασίας, να απορεί:
«Τι δουλειά είχαν οι εργαζόμενοι να απευθυνθούν στο ΠΑΜΕ; Μπορούσαν κι έπρεπε να απευθυνθούν στο εργατικό κέντρο του νομού τους και στην επιθεώρηση εργασίας». Αποδεικνύοντας καθαρά ότι αυτός κι όλο του το σινάφι:

• Δεν έχει καμμιά ανησυχία για τη ΓΣΕΕ και τα πουλημένα εργοδοτικά ή «συναινετικά» συνδικάτα σαν το ΕΚΘ
• Ούτε έχει καμμιά ανησυχία για τις καταγγελίες που πιθανόν να γίνουν στην Επιθεώρηση Εργασίας. Έτσι κι αλλιώς το κράτος και οι νόμοι δικοί του είναι.
• Αυτό που φοβάται είναι η ταξική συσπείρωση των εργατών στο ΠΑΜΕ, μιας που όπου απευθύνθηκαν οι εργαζόμενοι στο ΠΑΜΕ είχαν ολόπλευρη στήριξη και συμπαράσταση, αλλά και συγκεκριμένα αποτελέσματα (π.χ. Πλαίσιο της Θεσσαλονίκης όπου δεν πέρασαν οι «προσαρμογές» τύπου Aloumil που επιχείρησε κι εκεί η εργοδοσία).
• Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά δικαιώνεται η πολιτική της αυτόνομης δράσης του ΠΑΜΕ και έξω απ΄ τα πουλημένα συνδικάτα, για το συμφέρον των εργαζομένων.

Και τέλος πάντων φίλε, αν ο κάθε Μυλωνάς φοβάται το ΠΑΜΕ και το ξορκίζει όπως ο διάβολος το λιβάνι, τότε εσύ ξέρεις τι να κάνεις: Κάνε ακριβώς αυτό που φοβούνται οι Μυλωνάδες.

Μάνος Δούκας

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΟΣ"

Μπορείτε να διαβάσετε την εφημερίδα (τεύχος Μαρτίου - Απριλίου 2009) Εδώ


..

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ: ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (Μέρος Δ΄)

Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή

συνέχεια από Γ΄ μέρος

στ) Η προδοσία, η σύγκρουση και ο θάνατος του Μπούρα
Το επεισόδιο στα Δάφια έγινε στις 6 Ιουνίου 1949. Πριν 10 μέρες περίπου είχε γίνει η συμπλοκή στα «Καμίνια», στα δικά μας τα μέρη και είχε σκοτωθεί ο Δημητρός Στραβουλέλλης. Επειδή ο Πέτρος Μπούρας ήταν πολύ δεμένος με το Στραβουλέλλη, ζητούσε κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση. Γι΄ αυτό θέλαμε να κάνουμε ένα χτύπημα και πήγαμε στα Δάφια, όχι ακριβώς στα Δάφια, αλλά στην περιοχή Καλλονής στα Σουμούρια.

Τα Σουμούρια, ήταν ένας οικισμός έξω από την Καλλονή, και ήταν το χωριό του Μπούρα. Εκεί καθίσαμε σε ένα σπαρμένο χωράφι κάτω από μια συκιά, εκεί οι συκιές είναι τεράστιες, έξω από το χωριό. Βέβαια ήταν και απερισκεψία δικιά μας γιατί όλο το χωριό μας ήξερε, και όταν λέμε όλο το χωριό εννοούμε 20 με 30 άτομα, αφού όλοι τους ήτανε συγγενείς του Μπούρα και τους είχε εμπιστοσύνη.
Εκεί που πήγαμε, πιο πέρα, ήταν ένας αμαξωτός δρόμος που πήγαινε Καλλονή - Αγία Τριάδα. Εκεί βγαίνανε κάθε απόγευμα κατά το βραδάκι, οι αξιωματικοί, οι προύχοντες, ο διοικητής, ο υποδιοικητής της περιοχής, γιατί ήταν έδρα εκεί και είχε λόχο μόνιμο.
Εκεί είχαμε άνθρωπο και τους παρακολουθούσε και σε περίπτωση που βγαίνανε, να τους χτυπάγαμε. Αλλά μόλις φτάσαμε εκεί, ο μακαρίτης ο Μπούρας ειδοποίησε την κουμπάρα του, αν χρειασθεί και αν μπορούμε να πάμε μια μέρα στο σπίτι. Αυτή μας λέει ότι μπορούμε να πάμε.

Είχαμε μια εναλλακτική λύση να χτυπήσουμε στα Δάφια. Ήταν ένα καφενείο που σύχναζαν όλοι οι ΜΑΥδες, οι Χίτες και θα χτυπάγαμε εκεί, σ΄ αυτό το καφενείο. Αυτήν, την κουμπάρα του, την είχαν πιάσει προηγούμενα, την είχαν απειλήσει, την είχαν καλοπιάσει τέλος πάντων και μόλις την ειδοποίησε ο Μπούρας πήγε στην Αστυνομία κατ΄ ευθείαν, τους είπε που ήμασταν αλλά δεν ήρθαν, ούτε βόλτες βγήκανε, μήτε τίποτα. Φυλάγονταν και καταστρώνανε τα σχέδιά τους. Αφού καθίσαμε μια βδομάδα και είδαμε ότι το εγχείρημά μας δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, να χτυπήσουμε τη βόλτα των αξιωματικών, λέμε ας πάμε στα Δάφια. Ξημερώνοντας πήγαμε στο σπιτάκι της και μπήκαμε μέσα, ένα χαγιάτι και μια μικρή κάμαρα και μια γωνιά στο χαγιάτι, κάτι σαν κουζινίτσα. Το σπιτάκι ήταν πλινθόκτιστο από τα παράθυρα και πάνω είχε κεραμίδια. Ήμασταν τέσσερις. Ο Μπούρας, ο Κουλιαδέλλης, ο Κελπαλής Χαράλαμπος - Μεσανατολίτης από την Αγία Παρασκευή - και εγώ.

Πήγαμε, όπως σας είπα, πρωινές ώρες στο σπίτι της. Μας υποδέχτηκε αυτή και το απόγευμα κατά στις 5 η ώρα, μας έβαλε να φάμε μακαρόνια. Την ώρα που τρώγαμε, αυτοί δημιουργήσανε απ΄ έξω έναν εικονικό καυγά, σύνθημα για να βγει αυτή. Της λέει ο Μπούρας «Κοίταξε, αυτός ο μεθύστακας πάλι με τη γυναίκα του τάχει;» γιατί υπήρχε κάποιος τέτοιος. Μόλις βγήκε στα σκαλάκια, βάλανε με ομοβροντία ενάντια στο σπιτάκι, με τα πολυβόλα. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχαν κυκλώσει τον μαχαλά, το σπίτι και το χωριό. Είχαν έρθει 500 λέγανε. Ήταν ο Μάλιος τότε διοικητής και όταν έμαθε ότι ο Μπούρας ήταν εκεί, μαζέψανε ότι δυνάμεις είχανε. Εμείς ούτε να αντιδράσουμε μπορούσαμε μήτε τίποτα, αφού έπεσε όλη η σκεπή, κυριολεκτικά έπεσε, οι σφαίρες που περνούσαν από τα παράθυρα χτυπούσαν στους τοίχους, η σκόνη δημιούργησε ένα κουρνιαχτό. Στραβωθήκαμε, δε βλέπαμε. Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός πυρός που χαλούσε ο κόσμος.

Ο Μπούρας, πριν εγώ στραβωθώ, γιατί για πολλές μέρες δεν έβλεπα, τον είδα για μια στιγμή που ήταν στη γωνία και σηκώθηκε λίγο πάνω από το παράθυρο, του ήρθε η ριπή. Τραυματίστηκε σοβαρά και γόγγυζε. Μπήκαν μέσα και αφού δε βρήκαν αντίδραση, άρχισαν να μας τραβάνε και να μας ξεχώνουν. Μόλις μας βγάλανε έξω, άκουσα μια ριπή. Αποτελειώσανε το Μπούρα, που ήταν τραυματίας. Έτσι πέθανε το παλικάρι…

Και έτσι τελείωσε η δράση μου στο Δημοκρατικό Στρατό Μυτιλήνης. Για τις τρομερά σκληρές συνθήκες που πάλευε το αντάρτικο στο νησί έχουν γραφτεί πολλά από τον Θεοχάρη, το Λιαρούτσο και το Σκούφο. Γι΄ αυτό πάρα πολλά παιδιά που βγήκαν στο βουνό για να αγωνιστούν ενάντια στο Μοναρχοφασισμό, δεν άντεχαν και πολλοί παραδόθηκαν. Οι περισσότεροι δεν μας έκαναν ζημιά ούτε πρόδωσαν κανέναν. Ορισμένοι όμως ντύθηκαν ΜΑΥδες και τους χρησιμοποιούσαν ενάντια μας. Ένας εξ΄ αυτών ήταν και ο Γιώργος Περγαμηνέλλης που τον έκαναν αποσπασματάρχη και μας πολεμούσε λυσσασμένα.

Συνεχίζεται

..

ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ

Tου Πέτρου Βάη (*)

Συνάδελφε ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ,
κρατώ ακόμη τη… συνήθεια – καθήκον μου το θεωρώ – να επισκέπτομαι τα Σχολεία όχι μόνο όταν είναι να ζητήσω τη ψήφο των συναδέλφων μου κι έτσι αυτές τις τελευταίες μέρες, που τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα για όλους αλλά και για τον κλάδο μας, πήρα από δασκάλους και διευθυντές αισιόδοξα μηνύματα και θα ‘θελα να στείλω κι εγώ ένα μήνυμα.

Κουβεντιάσαμε για την κρίση. Οι συνάδελφοι βλέπουν ότι εμείς και χωρίς κρίση, κρίση περνούσαμε και τώρα θα είναι χειρότερα. Ότι οι «υπερέχοντες» τότε κέρδιζαν δις, εξαφάνισαν το χρήμα απ’ την αγορά, δημιούργησαν την κρίση και τώρα δεν ανέχονται να μειωθούν τα κέρδη τους, ζητούν έτοιμο και πλούσιο ρευστό από το κράτος και το παίρνουν. Και για μας πάλι δεν υπάρχουν, πάλι θα πάρουν από μας και θα δώσουν σ’ αυτούς. Το επιβάλλει η ΕΕ, λένε σωστά, αλλά εμείς ξέρουμε ότι και οι ίδιοι έτσι πολιτεύονται.
Είπαμε για το πολύπαθο ασφαλιστικό μας. Η κατάσταση δείχνει ότι συντάξεις και εφάπαξ έχουν ένα χρόνο και πάνω να δοθούν και τα ταμεία δηλώνουν ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια δε θα έχουν να δώσουν μερίσματα στους δικαιούχους. Αυτά τώρα. Φανταστείτε τι τύχη θα έχουν οι νεότεροι. Εμείς όμως πληρώνουμε στα ταμεία. Τα δικά μας χρήματα δανείστηκαν άτοκα στους μεγάλους επιχειρηματίες ή παίχτηκαν και χάθηκαν στο χρηματιστήριο, πήγαν και πάλι σε μεγάλες τσέπες και κανένας δεν θεωρείται υπεύθυνος, κανείς δεν πληρώνει, αλλά ξαναζητά την ψήφο μας! «Ούτε ο «δικός μου», αν βγει, δε θα κάνει τίποτα για μας, ας μη γελιόμαστε» είπε ένας συνάδελφος. Κι αυτό είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Σχεδόν όλοι ρωτούσαν για το πρόβλημα και τη διευθύντρια του 18ου ΔΣ. Αγανάκτηση που ενώ τώρα δεχόμαστε επίθεση σε όλα και στα εργασιακά, που πρέπει να τα υπερασπίσουμε με κάθε θυσία, βρίσκονται άνθρωποι, μέσα απ’ τον κλάδο, να τα καταστρατηγούν και να γίνονται μοχλοί της εξουσίας. Να τα γράφετε, είπαν πολλοί, να μαθαίνονται, γιατί αργότερα θα γίνουν κι αλλού….
Γι’ αυτό το σοβαρό ζήτημα, μετά απ’ τα πολύ θετικά και αισιόδοξα μηνύματα που πήρα από διευθυντές, θα ‘θελα όχι παραταξιακά, αλλά συναδελφικά να μιλήσω μαζί σας τώρα και να στείλω το μήνυμα:

Συνάδελφοι ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ, μείνετε δάσκαλοι με το δάσκαλο, σταθείτε δίπλα στο συνάδελφο εκπαιδευτικό, υπερασπιστείτε τις κατακτήσεις και τα εργασιακά του δικαιώματα, για να ενθαρρυνθεί και ο νεότερος, να στηριχτεί και να μπορέσει να αντισταθεί, γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί για τον κλάδο και κάθε χρόνο θα είναι χειρότερα. Θα είναι δική σας κατάκτηση και τιμή!

Συναδελφικά
Πέτρος Βάης

(*) Ο Πέτρος Βάης είναι δάσκαλος του 45ου ΔΣ Πατρών και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών ΠΕ Πάτρας

από το blog Ταξική Ενότητα Πάτρας

ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΕΝΙΣΧΥΣΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΑΙΟΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΛΕΣΒΟΥ

Τη δέσμευση του υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης για την άμεση καταβολή ενισχύσεων στους ελαιοπαραγωγούς της Λέσβου, έλαβε χτες ο βουλευτής του ΚΚΕ, Σταύρος Σκοπελίτης με Ερώτησή του στη Βουλή.

Ο υφυπουργός επισήμανε ότι «είναι ζήτημα μερικών ημερών για να ξεκινήσουν οι πληρωμές». Υποστήριξε ότι «υπάρχουν προβλήματα λόγω του ότι έχουν ενταχθεί πολλοί στο πρόγραμμα» και ότι υπάρχει πρόβλημα «ανεντόπιστων ελαιοτεμαχίων», αφού «με την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ είναι απαραίτητη η διασταύρωση των εκτάσεων», ενώ «υπήρχε μια δυσκολία στην καταχώριση των στοιχείων στη μηχανογραφική υπηρεσία του υπουργείου».

Ανταπαντώντας, ο Στ. Σκοπελίτης επισήμανε ότι αποδέχεται τη δέσμευση του υφυπουργού σημειώνοντας πως «θέλω να πιστεύω ότι σε 3 μέρες οι αγρότες θα πάρουν τις επιδοτήσεις τους». Όμως - συνέχισε - «δε μας είπατε τίποτε για το τι μέτρα σκοπεύετε να πάρετε ώστε να μην ξαναπαρουσιαστεί το πρόβλημα», αφού «δεν είναι δυνατόν να δέχονται οι υπηρεσίες σας τις αιτήσεις και ύστερα να ανακαλύπτουν προβλήματα, εκτός αν τα προβλήματα δημιουργούνται λόγω των διαθέσιμων πόρων του προϋπολογισμού, για τους οποίους δε φταίει ο αγρότης».

Αναφερόμενος στις δυσκολίες των ελαιοπαραγωγών της Λέσβου, σημείωσε ότι «έχουν τεράστια προβλήματα στη διάθεση της παραγωγής», αναφέροντας ενδεικτικά πως «δίνονται ποσότητες βιολογικού λαδιού σε τιμές συμβατικού». Τέλος επισήμανε, συνολικά για τις επιδοτήσεις: «επιβεβαιώνεται η θέση του ΚΚΕ ότι κάθε άλλο παρά προοπτική δίνουν στην αγροτική παραγωγή της χώρας και κάθε άλλο παρά στηρίζουν το εισόδημα του μεσαίου αγρότη».

...

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ: ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (Μέρος Γ΄)

Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή

συνέχεια από Β΄μέρος

δ) Πως έγινα τακτικός μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Λέσβου
Στο δρόμο πηγαίνοντας στην Αγ. Παρασκευή, σε μια περιοχή «Αγόρατος» το λέγανε, είχε ανέβει μια ομάδα αντάρτες με τους Πέτρο Μπούρα, Λιμπούτζ(η) - σ.σ το παρατσούκλι του αντάρτη Ηλία Σεβαστού - και άλλους 5 με 6, ήταν στην Καλλονή, εκεί σε μέρος καλυμμένο είχαν ξημερωθεί. Εγώ δεν το ήξερα. Αυτοί, οι ΜΑΥδες, όπως είχανε εμένα μαζί, πήγαιναν κατά φάλαγγα και χτενίζανε την περιοχή. Εγώ ήμουνα με το λοχαγό, τον υπενωμοτάρχη και μερικούς ΜΑΥδες στα δεξιά της ομάδας.
Οι αντάρτες τους είχανε δει που βάζανε φωτιά, που χτενίζανε την περιοχή και σε τέτοιες περιπτώσεις το ριψοκινδυνεύαμε και δεν φεύγαμε για να μην κάνουμε εμφάνιση και πιάσουν όλο τον κόσμο. Γιατί σε κάθε εμφάνιση πιάνανε όλο τον κόσμο και τους ενοχοποιούσαν και έτσι αποφεύγαμε, και όπως ήταν δασωμένο το μέρος, λίγο δεξιά ή λίγο αριστερά να κάνουν δε θα τους δουν, ήταν πίσω από ένα ντουβάρι και ήταν δύσκολο να τους δουν.
Όμως κατά διαβολική σύμπτωση πήγε ένας ΜΑΥς από την Αγ. Παρασκευή. Η ομάδα που ήταν ο ΜΑΥς που χτυπήθηκε πέσανε κάτω, αλλά άρχισαν τώρα και οι άλλοι αντάρτες να βαράνε και αφού ηρέμησαν κάπως τα πράγματα, συνέχισαν το δρόμο τους.

Εγώ εκείνη την ώρα που έγινε το νταβαντούρι πέταξα τα πράγματα που με είχανε φορτώσει, με πήραν και μένα μαζί, είχα όμως προσχέδιο στο μέρος αυτό, που ήταν δασωμένο, αδιάβατο, θα προσπαθούσα να φύγω, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να με πάνε κάτω σαν τροφοδότη και σαν σύνδεσμο και να γλίτωνα. Τότε ξέραμε στρατοδικείο και θάνατος η ποινή, άλλωστε είχα μια εμπειρία.
Πράγματι πήγαμε 50 με 100 μέτρα, λέει ο λοχαγός στους ΜΑΥδες, είχαν προστεθεί και άλλοι ΜΑΥδες στην πτέρυγα και είχε γίνει καμιά 20ρια: «Πάρτον αυτόν να πάτε κάτω να σας βρει ένα μουλάρι να φορτώσετε τον τραυματία να τον πάτε στο χωριό». Νόμιζαν ότι ήταν τραυματισμένος. Πήγαμε πράγματι, οι ΜΑΥδες ήταν 2-3 γνωστοί από την Αγία Παρασκευή και μόλις πήγαμε και είδανε τον τραυματία κάτω να γογγύζει τα χάσανε. Την ώρα εκείνη, με την πρόφαση να πάω να κατουρήσω, από τον έναν πρίνο στον άλλο, ξεμάκρυνα και τότε πήρα δρόμο, παρόλο που στα πόδια μου κάτω είχαν σπάσει τρία ραβδιά και η πλάτη μου μαυρισμένη.

Έφυγα λοιπόν και όταν βράδιασε πήγα στη μάντρα, τα πάντα ήταν ρημαγμένα. Ήρθε και ο άλλος αδελφός, ο μικρός, μαζέψαμε τα γίδια τα αρμέξαμε, είχανε πολύ γάλα γιατί ήταν Άνοιξη και το βράδυ πήρα το κιουπινέτς(ι) - σ.σ. χοντρή κάπα που χρησιμοποιούσαν συνήθως οι τσομπάνηδες - και πήγα πιο πέρα από το ντάμι, καμιά εκατοστή μέτρα και ξάπλωσα. Είχα ένα σκύλο που γνώριζε τους αντάρτες από μακριά και γάβγιζε φιλικά όταν ερχόταν και εκεί που κοιμόμουν έρχεται ο Στραβουλέλλης, τον έφερε ο σκύλος και άρχισε να χοροπηδάει πάνω μου, νέος ήταν και αυτός και παλεύαμε, κάναμε πλάκα.
Είχανε ακούσει οι αντάρτες τους πυροβολισμούς και όλη τη φασαρία απ΄ τα «Καβακλιά», εκεί ήτανε και ήρθε και μετά τις πρώτες πλάκες με ρώτησε τι έγινε, είδαν και καμένα όλα και έτσι τους εξιστόρησα το τι έγινε.
«Τι θα γίνει, εγώ τι θα κάνω;» του λέω.
«Κοίτα να δεις, μετά τη μάχη που έγινε σκοτωμό, μπορεί και να μη σε θυμούνται – αφέλεια να το πεις; - κάθισε και αν καταλάβεις ότι σε ζητούν εκεί, θα συνδεθείς, στ΄ Σουλόβαρδου προς το «Καβακλί» μεριά από κάτω σ΄ ένα ντάμι, εκεί θα πας και αυτοί θα σου πούνε».
Δεν θυμάμαι ποιοι ήταν , πάντως μου δώσανε εκεί για σύνδεση, Την άλλη μέρα βγάζουν διαταγή αυτοί, όλα τα γιδοπρόβατα να μαζευτούν στο χωριό. Έξω από το χωριό, «Ντούπα» το λέμε το μέρος ένας Μεράς της Κοινότητας, όλα τα γιδοπρόβατα εκεί!!!
Κρίθηκε όλη η περιοχή απαγορευμένη ζώνη και έπρεπε να κατεβάσουμε κάτω το κοπάδι. Πράγματι το βράδυ τα κατεβάζουμε στο χωριό. Χιλιάδες πρόβατα και γίδια είχαν μαζευτεί. Τα μαντρώσαμε το βράδυ κάπου και πήγα σπίτι μου στο χωριό, δεν είχε αστυνομία το χωριό τότε, ούτε κάποια διμοιρία…
Κάθισα και πρωί - πρωί με τον αδελφό μου πήγαμε τα ζώα να βοσκήσουν και να πάρουν αέρα. Όταν ήρθε η ώρα να αρμέξουμε, μαζί με το Λια (Ηλία) τον αδελφό μου, πήγαμε τα μαντρώσαμε τα γίδια σ΄ ένα μέρος. Εκείνη την ώρα, να οι δυο αγροφύλακες, που εκείνη την εποχή ήταν οπλισμένοι οδηγοί των αποσπασμάτων. Ήρθαν εκεί πέρα οι δυο αγροφύλακες και με μειλίχιο ύφος: «Γεια σου Νίκο, τι κάνεις καλά; Όταν τελειώσεις πάμε μια βόλτα μέχρι την Αγία Παρασκευή, κάτι θέλει να σε ρωτήσει ο λοχαγός, δεν είναι τίποτα και μη φοβάσαι». Εντάξει μπάρμπα Γιάννη - ήτανε και μεγάλοι άνθρωποι - να αρμέξουμε πρώτα τα γίδια και μετά πάμε». «Θα καθίσουμε εκεί πίσω, από πού δεν πιάνει βοριάς, να καπνίσουμε ένα τσιμπούκι και όταν τελειώσεις μας φωνάζεις». Εκείνη την ώρα λέω στο Λια, από κάτω ήταν το σπίτι μας: «Πήγαινε στο σπίτι βάλε ένα ψωμί μέσα σ΄ ένα τρουβά - σ.σ. χωριάτικο ταγάρι - και πάρε και τη χλαίνη».

Πράγματι έτσι έκανε, ούτε πέντε λεπτά δεν χρειάστηκαν. Έφυγα από την αντίθετη κατεύθυνση που κάθονταν οι αγροφύλακες, μάλιστα ο μικρός άρχισε να κλαίει, ήταν 11 χρονών περίπου και πήγα στα λημέρια τα δικά μας.
Αυτοί μετά από λίγο πήγαμε στον Λια, τον ρωτούν που είναι ο Νίκος, αυτός τους απαντά κάπου πήγε προς νερού του. Άρχισαν να φωνάζουν: «Νίκο, βρε Νίκο». Τίποτα.
Τότε κατάλαβαν ότι είχα φύγει. Πήγανε κάτω στην Αγία Παρασκευή, λένε τι έγινε, τους μπαγλάρωσαν μέσα, απ΄ εκεί στη Μυτιλήνη. Ταλαιπωρήθηκαν αλλά μετά τους βγάλανε. Μάλιστα, πριν τους στείλουν στη Μυτιλήνη, περνάνε από το χωριό παίρνουν τον πατέρα μου μαζί και ανέβηκαν στα λημέρια τα δικά μας, στους Μεράδες, και τους βάζανε και φωνάζανε «Νίκο, βρε Νίκο». Τίποτα.

Εγώ ανέβηκα στα «Καμίνια», στην περιοχή τη δικιά μας, με σκοπό να πάω να συνδεθώ, στο ντάμι στα Μανταμαδιώτικα, στα «Καβακλιά», που μου είχανε δώσει σύνδεση. Αλλά πριν πάω προς τα εκεί εντελώς συμπτωματικά, έπεσα πάνω σε μια ομάδα ανταρτών που ήταν απ΄ ότι θυμάμαι ο Θεοχάρης ο Νίκος, ο Αντωνιάδης και ο Θεολόγος Καραβερβέρης. Κάπου ήταν αποστολή και αυτοί ξημερωθήκανε στην περιοχή αυτή και μένανε εκεί πέρα. Εκεί που πήγαινα, από ένα μονοπάτι γιατί για λόγους ασφαλείας δεν πήγαινα από τον κανονικό δρόμο, ακούω όπλα να οπλίζουν, κατάλαβα ότι ήταν αντάρτες, γιατί ποιοι άλλοι θα ήταν κρυμμένοι μέσα στο ρουμάνι. «Ποιος είσαι;». Γνώρισα τη φωνή, ήταν ο Θεοχάρης. Τους λέω: «Ο Νίκος είμαι» και από εκεί ξεκινήσαμε πια για τη «Σαρακήνα» - σ.σ αγροτική περιοχή του Μανταμάδου - , τον Απρίλη του ΄48, και στο δρόμο μου δώσανε και το όπλο και από τότε ήμουν μέλος του Δημοκρατικού Στρατού Λέσβου.

ε) Η δράση μου στο Δ.Σ. Λέσβου.
Πριν ακόμα συνδεθούμε με τα άλλα τμήματα, πήγαμε στο λημέρι στη «Σαρακήνα», δε βρήκαμε κανέναν για να μάθουμε νέα, ούτε τον Οδυσσέα Γροσομανίδη, ούτε άλλον βρήκαμε. Εγώ βέβαια δεν τον ήξερα τότες. Μου λέει ο Θεολόγος να πάμε στη Λαγκάδα, μήπως βρούμε κάποιον. Εκεί ήταν ένας ψηλός, Ηλία Σελίμη (;) τον λέγανε και είχαν και ένα τσομπάνη, Παρασκευά από την Κάπη, έναν άντρακλα μέχρι κει πάνω. Εγώ ήμουνα νέος και ο Θεολόγος δεν ήθελε να πάω να τους γνωρίσω για λόγους περιφρούρησης και μου λέει: «Κάτσε εδώ από κάτω από τη συκιά, να πάω να δω αν είναι κανένας και θάρθω μετά».
Για μια στιγμή, εκεί που καθόμουνα, κοιτάζω έναν και πηδάει από ένα τοίχο με ένα όπλο στο χέρι. Αρπώ την αραβίδα, δεν είχα εξοικειωθεί, αλλά το χειρισμό τον ήξερα. «Μην κουνηθείς, ψηλά τα χέρια, ποιος είσαι;» «Τσομπάνης» μου λέει. «Πέταξε το όπλο» του είπα, ήταν κυνηγετικό.
Έκατσε ο άνθρωπος εκεί πέρα. Μια τρομάρα που είχε, το ίδιο και εγώ. Ήταν η πρώτη φορά για μένα, έπαθε σοκ ο άνθρωπος, ήταν και νύχτα. Καμιά φορά έρχεται ο Θεολόγος, γνωρίζονταν, αγκαλιάστηκαν, ήταν δικός μας. Για μένα ήταν η πρώτη κρυάδα.
Σε συνέχεια, γνωστή η διαδρομή. Με τις περιπέτειες και τα γεγονότα. Εγώ ήμουνα νέος αντέχανε τα πόδια μου, γνώριζα τον τόπο, ήξερα να περπατάω τη νύχτα γιατί οι άλλοι όσοι δεν είχανε κάνει αγρότες, δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν εύκολα τις δυσκολίες.
Θα πω μια περίπτωση του Μιχάλη Λιαρούτσου. Ο Μιχάλης είχε μεγάλη μυωπία από τότε. Κάποτε, λοιπόν, βαδίζαμε ένα τμήμα, μετά το χιόνι και την παγωνιά που λιώνουν όλα και απ΄ όπου περνάς αφήνεις σημάδια. Όταν πήγαμε σε τέτοια περιοχή λέει ο πρώτος προσοχή στα ζάλα (σ.σ. ίχνη, πατημασιές) και ο ένας το μετέφερε στον άλλο. Ο Μιχάλης που πήγαινε πίσω από το Χάρο, πλατς, πλουτς τσαλαβουτούσε. Μόλις τον πήρε χαμπάρι ο Χάρος, του λέει: «Ρε συ, τα ζάλα. Τι λέμε τόση ώρα;». «Ποια ζάλα;» ρωτά ο Μιχάλης, που δε γνώριζε τότε τη Μυτιληνιά διάλεκτο. «Να αυτά που αφήνουμε στις λάσπες». «Α! τα ίχνη θέλεις να πεις».

Συνεχίζεται

...

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ» ΚΑΙ … ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ … «ΕΤΑΙΡΕΣ»

Πολύ κουβέντα άνοιξε πάλι γύρω απ΄ την λέξη «ΔΙΑΛΟΓΟΣ». Κυρίως με αφορμή το διάλογο για την παιδεία. Κι όλοι αυτοί που στον προηγούμενο διάλογο πήγαν “με τα μπούνια” για να τον νομιμοποιήσουν (ΟΛΜΕ, ΣΥΝ κλπ) και μας κατηγορούσαν ότι “μόνο το ΚΚΕ δεν πήγε” («Όλοι πλην Λακεδαιμονίων» πάλι) σήμερα παριστάνουν τον «τηλεοπτικό Σπαρτιάτη» και παριστάνουν ότι “απέχουν”. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εμείς θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι γιατί η στάση μας σαν κόμμα και σαν ΠΑΜΕ στον προηγούμενο διάλογο δικαιώθηκε και άσκησε πίεση:

Πρώτον: Δικαιώθηκε και απ΄ το περιστατικό με τη σύνοδο υπουργών παιδείας της ΕΕ στο Μπέργκεν, όπου η Γιαννάκου είχε πάει να παρουσιάσει τα συμπεράσματα του διαλόγου πριν καν αρχίσει αυτός ο διάλογος. Αλλά και απ΄ τη στάση όλων των υπόλοιπων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων (ΣΥΝ, ΟΛΜΕ κ.λπ.) που αφού πήγαν κι έδωσαν νομιμότητα στο διάλογο αυτόν, στη συνέχεια αποχώρησαν γιατί ήταν λέει … «προσχηματικός». Λες κι ήταν αφελείς και δεν ήξεραν απ΄ την αρχή το τι γίνεται.
Δεύτερον: Η στάση μας πίεσε συνδικαλιστικά και πολιτικά τις ηγεσίες άλλων κομμάτων και συνδικάτων ώστε σήμερα να αναγκάζονται έστω και στα υποκριτικά να μην πηγαίνουν στο νέο αυτό διάλογο. Έτσι είναι.

Αλλά η λέξη «Υποκριτικά» πρέπει πάντα να αποδεικνύεται. Γι αυτό λοιπόν σήμερα θα σας γράψω για την «ΟΚΕ».

«Η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, ένα από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης … Η Ο.Κ.Ε. μπορεί να γνωμοδοτεί για όλους τους τομείς ή να εκπονεί γνωμοδοτήσεις με δική της πρωτοβουλία… Η ελληνική Ο.Κ.Ε. ιδρύθηκε to 1994, με πρότυπο την Ο.Κ.Ε. της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίζεται στον τριμερή διαχωρισμό των εκπροσωπούμενων συμφερόντων, διαχωρισμό δηλαδή σε τρεις Ομάδες, μία των εργοδοτών - επιχειρηματιών, μία των εργαζομένων - μισθωτών και δημοσίων υπαλλήλων, και μία των λοιπών κατηγοριών στην οποία εκπροσωπούνται οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι καταναλωτές….Σκοπός της Ο.Κ.Ε. είναι η προώθηση του κοινωνικού διαλόγου και μέσω αυτού η διαμόρφωση (αν είναι δυνατόν) κοινά αποδεκτών θέσεων για θέματα που απασχολούν την κοινωνία ευρύτερα ή ειδικότερα τμήματα αυτής… H Ο.Κ.Ε. αποτελεί από το Μάιο του 2001 και συνταγματικά αναγνωρισμένο θεσμό του ελληνικού κράτους… αποστολή της οποίας είναι η διεξαγωγή του κοινωνικού διαλόγου για τη γενική πολιτική της χώρας και ιδίως για τις κατευθύνσεις της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, καθώς και η διατύπωση γνώμης επί των νομοσχεδίων και προτάσεων νόμων που παραπέμπονται σε αυτήν». (Απ΄ το site www.oke.gr της ΟΚΕ)

Αυτό είναι η ΟΚΕ. Πρόεδρος της ΟΚΕ είναι ο Χρήστος Πολυζωγόπουλος στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Εκεί συμμετέχουν ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (Σ.Ε.Β.), η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων Ελλάδος (Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε.), η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (Ε.Σ.Ε.Ε.), η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων (Π.Ο.Ξ.), η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, ο Σύνδεσμος Ανωνύμων Τεχνικών Εταιρειών και Εταιρειών Περιορισμένης Ευθύνης (Σ.Α.Τ.Ε.), η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (Γ.Σ.Ε.Ε.), η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (Α.Δ.Ε.Δ.Υ.), η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ενώσεων Γεωργικών Συνεταιρισμών (ΠΑ.Σ.Ε.ΓΕ.Σ.), η Γενική Συνομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Ελλάδος (ΓΕ.Σ.Α.Σ.Ε.), η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδος (Κ.Ε.Δ.Κ.Ε.). Όλα τα … «καλά παιδιά».
Ανάμεσα στους εκπροσώπους των «εργαζομένων» (που στην πλειοψηφία τους είναι φυσικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), δεσπόζουσα θέση κατέχουν ο Βρεττάκος Ηλίας κι η Σπανού Δέσποινα, απ΄ τη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ, ο Κώστας Κουτζαμάνης απ΄ τη διοίκηση της ΓΣΕΕ, κεντρικά στελέχη του ΣΥΝ, κι άλλοι σύντροφοί τους απ΄ τις διοικήσεις της ΓΣΕΕ, της ΚΕΔΚΕ κλπ.

Πάνε λοιπόν εκεί και συζητούν διάφορα θέματα που τα εισηγούνται πριν πάνε στη Βουλή ή τα προτείνουν για να προωθηθούν, να πάνε στη βουλή να γίνουν νόμοι κλπ. Να μερικά παραδείγματα:
1. «Ευρωπαϊκό σχέδιο δράσης για την κινητικότητα στην εργασία», «Ευέλικτη οργάνωση εργασίας» (Βλέπε ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, νεές μορφές απασχόλησης, διεύρυνσης της ωρομισθίας, κλπ).
2. «Η διαχείρηση της Ενεργού Γήρανσης», «Καινοτόμες προσεγγίσεις εφαρμογών Κοινωνικού Διαλόγου. Η περίπτωση της διαχείρισης της ενεργού γήρανσης -Υποστήριξη της προσαρμοστικότητας των επιχειρήσεων και των εργαζομένων», «Η ενεργός γήρανση και η ποιότητα της εργασίας των μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων - υποστήριξη και διατήρηση της απασχόλησης των μεγαλύτερης ηλικίας εργαζομένων στην Ελλάδα».
3. «Υλοποίηση της στρατηγικής της Λισσαβόνας», «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2008-2010, στο πλαίσιο της Στρατηγικής της Λισαβόνας», «Προτάσεις της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (O.K.E.) στο νέο κύκλο της Στρατηγικής της Λισαβόνας 2007-2013».
4. «Εφαρμογή της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης (αναδιατύπωση)» (Βλέπε σύνταξη για τις γυναίκες στα 65, δηλαδή αυτό που θέλει να μας επιβάλλει η ΕΕ μέσω και του ευρωπαικού δικαστήριου) και άλλα τέτοια θέματα που ακόμα κι ο τίτλος τους μαρτυρά την ουσία τους και το περιεχόμενό τους.

Αλλά και θέματα με «ουδέτερους» τίτλους», που για να δεις τι λένε πρέπει να τα διαβάσεις. «Προσχέδιο πρότασης για αλλαγές του θεσμικού πλαισίου για τη δομή και λειτουργία των ΑΕΙ», «Προσχολική αγωγή και πρωτοβάθμια εκπαίδευση», “Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση”, “Τριτοβάθμια Εκπαίδευση”, “Υγεία”, “Φτώχεια”, “Τουρισμός και Περιβάλλον” κλπ.
Μπείτε στο site της ΟΚΕ να τα δείτε. Να δείτε ότι την ουσία των θέσεων και των νόμων που έρχονται στη δημοσιότητα και πάνω σ΄ αυτές παίρνουν διάφορες θέσεις τα κόμματα και οι φορείς, στην πραγματικότητα τα έχουν συζητήσει από πριν με διακομματική συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΚΕΔΚΕ - ΣΕΒ κ.λπ.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς μετά απ΄ αυτά:
α. Πόσο ειλικρινείς είναι όλοι αυτοί που παριστάνουν ότι δεν πάνε στον όποιο διάλογο προκαλεί ο όποιος υπουργός παιδείας ή άλλος υπουργός;
β. Πόσο ειλικρινείς είναι στη βουλή όταν κατακεραυνώνουν νομοσχέδια που όμως τις βασικές τους αρχές τις έχουν από πριν εγκρίνει στην ΟΚΕ και με τη δική τους συμμετοχή;
γ. Τι συζητάνε εκεί μέσα στην ΟΚΕ οι «εκπρόσωποι των εργαζομένων» (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) κι οι εκπρόσωποι της «αντιπολίτευσης» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ);
δ. Πόσο θράσος πρέπει να έχει κανείς για να συμμετέχει σ΄ αυτά τα όργανα, να συμμετέχει στις αποφάσεις τους και σ΄ αυτούς τους διαλόγους, και στη συνέχεια να τολμά να μιλά στους εργαζόμενους για «συνταξιοδοτικά» ή «για σχέσεις εγρασίας» ή για «δικαιώματα» με τον αέρα του «εργαζόμενου» και του συνδικαλιστή και μάλιστα του «αριστερού»;

Και τέλος… ποια είναι τα αντάλλαγματα της συμμετοχής τους σ΄ όλο αυτό το παιχνίδι; Γιατί μας έρχεται δύσκολο να πιστέψουμε ότι το κάνουν από «άποψη» σαν τις πόντιες πόρνες που (στο ανέκδοτο) δεν ήξεραν ότι οι υπόλοιπες πόρνες πληρωνόταν για τις υπηρεσίες τους.

Μάνος Δούκας (manosdoukas@hotmail.com)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ

«Ένας διαφορετικός τρόπος να γιορταστεί η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης μπορεί και να είναι ένας ουσιαστικός τρόπος για να γιορταστεί η Ποίηση». Με αυτή την επισήμανση, το Μουσείο Μπενάκη ανακοίνωσε ότι, στα πλαίσια των εκδηλώσεών του για το «Έτος Γιάννη Ρίτσου», αφιερώνει τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης(21/3), αποκλειστικά στον Ποιητή της Ρωμιοσύνης. Τη διαμόρφωση αυτού του αφιερώματος την εμπιστεύθηκε «σε ανθρώπους που ελπίζουμε και θα θέλαμε να είναι οι πραγματικοί αναγνώστες της ποίησης: στα παιδιά».


Το Μουσείο Μπενάκη απηύθυνε πρόσκληση στο 6ο Λύκειο Καλλιθέας και το 10ο Λύκειο Πειραιά, που διαθέτουν blog και έχουν επιδείξει ενδιαφέρον για το έργο του Γ. Ρίτσου, και βρήκε ανταπόκριση. Μαθητές των δύο σχολείων δούλεψαν πολύ για να καταλάβουν τη ζωή και το έργο του Ρίτσου και ετοίμασαν μια παράσταση με τίτλο «Να είσαι ήλιος, να χαρίζεις φως», που θα παρουσιαστεί στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου)), στις 21/3 (7 μ.μ., είσοδος δωρεάν, πληροφορίες 210-3453111).

Οι μαθητές των δύο σχολείων, μετά από συναντήσεις τους στο διαδίκτυο και στα σχολεία τους, συγκέντρωσαν υλικό, επέλεξαν ποιήματα, πεζά, τραγούδια, σχέδια, φωτογραφίες, βίντεο, μαρτυρίες, συνεντεύξεις, CD, ντοκιμαντέρ και συνέθεσαν μια παράσταση, που αναφέρεται στη ζωή του Ρίτσου, στις ιδέες, στους αγώνες, στις εξορίες, στην ποίηση του Ρίτσου. Μια ζωή, που, περνώντας απ' το σκοτάδι, ατένιζε πεισματικά το φως, για να το χαρίσει σ' όλο τον κόσμο. Τα παιδιά, μέσα από τη δική τους «ματιά», ζωγραφίζουν, απαγγέλλουν, φτιάχνουν ταμπλό με φωτογραφικό και εικαστικό υλικό, τραγουδούν, κάνουν γκράφιτι, βιντεοσκοπούν και οπτικοποιούν ποιήματα του Ρίτσου.

Ριζοσπάστης, 18/03/2009

..

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ: ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (Μέρος Β΄)

Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή

(συνέχεια από Α΄ μέρος)

γ) Μια σύντομη επιστροφή στο χωριό
Πήγα στα μαντριά και κάθισα 15 μέρες περίπου, κρυφά και από τον πατέρα μου. Μόνο ο αδελφός μου το ήξερε, ένας μπάρμπας μου και ένας από την Αγία Παρασκευή, ο οποίος ήταν φύλακας. Φύλαγε τα βόδια του χωριού που την άνοιξη τα βγάζανε πάνω στο «Μερά». Αυτοί μόνο με ξέρανε. Στο μεταξύ αυτός ο Αγιαπαρασκεβιώτης το είπε στον πατέρα μου, μαθεύτηκε ότι ήμουν με τους αντάρτες, ήρθε ο πατέρας μου εκεί, κάτι υποψιάστηκε, είδε κάτι σημάδια και τελικά φανερώθηκα και μου λέει: «Δεν ξέρουν ότι ήσουν με τους αντάρτες, κατέβα να πλυθείς και να φτιαχτείς».
Ύστερα από μέρες, μια βραδιά, κατέβηκα στο χωριό να μου πλύνει ρούχα η μάνα μου, αλλά ο πατέρας μου είχε συνεννοηθεί με το τμήμα που ήταν μια διμοιρία στο σχολείο. Του είπαν μικρός είναι δεν θα πάθει τίποτα… και το πίστεψε. Όταν κατέβηκα, τώρα τους ειδοποίησε ο πατέρας μου, κάποιος άλλος με είδε, δεν ξέρω. Όταν ήμουν στο σπίτι, και με έβαλε η μάνα μου να τρώγω, ήρθαν οι αγροφύλακες με δυο τρεις φαντάρους, με καλόπιασαν απ΄ δω, απ΄ κει και μου λένε: «Να πάμε μέχρι το σχολείο που σε θέλει να σε ρωτήσει ο λοχαγός;» τους λέω «Πάμε».
Πήγαμε και άρχισε η ανάκριση. Εγώ επέμενα ότι δεν ήμουνα στο αντάρτικο και μέχρι την τελευταία στιγμή επέμεινα. Πέρασα στρατοδικείο και εκεί επέμενα ότι δεν ήμουν αντάρτης, απλώς τους έδειξα τον δρόμο. Αυτά συνέβησαν το ΄47.

Στο μεταξύ τότε που ήμουν υπόδικος στις φυλακές Μυτιλήνης, ήμουν σε ένα θάλαμο που ήταν όλοι από την Αγία Παρασκευή, ΕΛΑΣίτες γνωστοί, φίλοι του πατέρα μου. Μάλιστα είχα και μουστάκι τότε, που μου το ξύρισαν για να πάω στρατοδικείο, θέλανε να μου βάλουν κοντό παντελόνι, ήμουν μικρός τότε.
Στο διάστημα, που ήμουν υπόδικος ήρθε ο πατέρας μου να με δει, με είδε και φεύγοντας για την Αγία Παρασκευή οι αντάρτες μπλοκάρουν στην περιοχή «Μέσα» τα λεωφορεία. Σταματάνε τα λεωφορεία, βρίσκουν τον πατέρα μου, τον βουτά ο Πασχαλιάς, τον δένει σ΄ ένα πεύκο. «Πρόδωσες τον γιο σου» θα σε κάνω θα σε δείξω, φοβέρες κ.λπ. Πέσανε οι χωριανοί επάνω του να τον παρακαλάνε, βρε τούτο, βρε κείνο, έχει παιδιά, είναι καλός άνθρωπος, άφησέ τον…
Ο Πασχαλιάς μετά μου έλεγε, όταν ξαναβγήκα στο βουνό, ότι το έκανε για να μη έχει συνέπειες, απλώς ήθελε να τον δουν οι άλλοι. Αφού τον είχαν καμιά ώρα δεμένο στο πεύκο, μέχρι να ξεφορτώσουν και να πάρουν τα πράγματα, μετά τον άφησαν.

Στο στρατοδικείο περάσαμε 30 άτομα, οι περισσότεροι ήταν αντάρτες παραδοθέντες, μεταξύ αυτών και ο Όμηρος Σουσαμλής, απ΄ την Αγιάσο, που το «έπαιζε» ποιητής. Εγώ ήμουνα με τον Όμηρο, τελευταίους μας είχαν. Σηκώνεται ο Βασιλικός Επίτροπος μετά τις κατηγορίες και τα σχετικά και λέει ποιοι αποκηρύσσουν τους κομουνιστοσυμμορίτες, το συνηθισμένο τροπάριο που λέγανε τότε, με το πρώτο σηκωθήκανε όλοι. Εγώ με τον Όμηρο καθόμασταν εκεί, και νάχω και ένα μπάρμπα από πίσω να με τσιγκλάει να σηκωθώ και εγώ. Φυσικά δεν σηκώθηκα. Με απαλλάξανε. Όταν πήγαμε μετά στη φυλακή, τους άλλους η ομάδα τους έβαλε σε καραντίνα, εκτός από μένα και τον Όμηρο.

Μετά από λίγες μέρες με αφήσανε, βγήκα στα μαντριά και αμέσως συνδέθηκα μες τα τμήματα γιατί για να περάσουν στα Αγιασώτικα, περνάνε από εκεί για πληροφορίες, για να μάθουν τις δυνάμεις τις αντίπαλες, για ενέδρες και για να τους κατατοπίσω εν πάση περιπτώσει και η δουλειά αυτή συνεχίστηκε, μέχρι τις αρχές Απρίλη 1948 και εγώ μέχρι τότε προσέφερα αυτή τη δουλειά.
Επίσης το ΄48 κατέβηκαν στο χωριό οι αντάρτες. Πριν κατέβουν στο χωριό, για τρόφιμα βέβαια, περάσανε από τα μαντριά, πρέπει να ήταν Φλεβάρης, τους πιάνει ένας χιονιάς, κλείσανε τα πάντα. Εγώ τους έβαλα σε ντάμια και νταμέλια που είχαμε, καμιά 30αριά άτομα ήτανε, για 3 με 4 μέρες για να σπάσει ο καιρός και να λιώσει κάπως το χιόνι.
Το βράδυ που ήταν να κατέβουν στο χωριό, μου λέει ο Πασχαλιάς: «Εσύ θα πας πρώτος στο χωριό και θα κάτσεις μέσα σε ένα καφενείο να σε δούνε και θάρθουμε εμείς».

Μάλιστα, όταν ήρθαν οι αντάρτες, ήμουν σ΄ ένα καφενείο που ήταν όλο δεξιοί και παρακολουθούσα που παίζανε χαρτιά. Μπήκανε μέσα οι αντάρτες και όπως όλοι ήτανε φοβισμένοι, έκανα και εγώ το φοβισμένο. Έρχεται ο Πασχαλιάς και μου λέει: «Ο πατέρας σου σε παρέδωσε, αλλά ήθελες και συ, λοιπόν για να μην έχεις συνέπειες πήγαινε και φέρε ένα ψωμί». Πήγα στο σπίτι, πήρα ένα ψωμί και το πήγα. Αφού μάζεψαν τρόφιμα και τέτοια φύγανε, πριν ξημερώσει. Μαζί με τον αδελφό μου έφυγα και εγώ για το ντάμι. Γιατί μόλις θα ξημέρωνε, θα πλακώνανε τ΄ αποσπάσματα. Είχαμε δύο ντάμια, ένα προς τα «Μέσα» στο «Καβακλί» που ήταν η περιοχή απαγορευμένη και ένα κοντά στο χωριό, στα «Καμίνια», και ήμασταν τότε σ΄ αυτό το ντάμι.

Καμιά φορά ξυπνάω και βλέπω φάλαγγα, καμιά 100αριά άνδρες, και πηγαίνανε στα ζάλα (σ.σ. ίχνη, πατημασιές) των ανταρτών. Εγώ όμως τα είχα πει αυτά τα πράγματα και αν και δεν είχα πείρα, τους είπα: «ότι αύριο πρέπει να φύγετε γιατί είχε λάσπη με τα χιόνια και όταν αύριο βγούνε για επιχειρήσεις, θα δούνε τα ζάλα σας και θάρθουνε κατ΄ ευθείαν σε μας».
Μόλις είδα τα αποσπάσματα ξυπνάω τον αδελφό μου και φύγαμε, είμαστε μακριά σε ένα καλυμμένο μέρος και δεν μας βλέπανε. Ψάξανε τα ντάμια μας, εδώ και εκεί. Φύγανε. Όμως πιο κάτω βρήκαν τα μουλάρια φορτωμένα με ψωμιά, τυριά, τρόφιμα που είχαν πάρει, αλλά αυτοί ακολούθησαν το δρόμο με τις πατημασιές και φτάσανε σ΄ ένα μέρος πάνω από την Πηγή (εκεί σκοτώθηκε ο Παρασκευαΐδης και πληγώθηκε ο Λιαρούτσος) και εκεί χτυπήθηκαν. Εγώ έμεινα στο ντάμι και μάλιστα με την επιτυχία που είχανε καλμάραν κάπως, αλλά σε λίγο καιρό ξανάρχισαν τις επιχειρήσεις.

Μία ήτανε στις αρχές Απρίλη, βγήκανε πιάσανε τα «Καβακλιά», τις «Κατερίνες», τ΄ Αγιαπαρασκεβιώτικα και χτενίζανε όλη την περιοχή. Ήρθανε και από το δικό μας ντάμι. Από μας ήρθε ο Γιώργος Περγαμηνέλλης, πρώην αντάρτης που τον κάνανε αποσπασματάρχη όταν παραδόθηκε και ήξερε πρόσωπα και πράγματα, τοποθεσίες τα πάντα.
Αποβραδίς είχε περάσει μια ομάδα με το Μήτσο Στραβουλέλλη από τη Στύψη και πήγαιναν στα «Καβακλιά» για αποστολή. Για τρόφιμα, για σύνδεση, δεν ξέρω.
Επειδή είχανε πολλά πράγματα μαζί τους μου λέει: «Να αφήσουμε μερικά να μην τα κουβαλάμε». Κάτι χιτώνια ήταν, κάτι καραβάνες κ.λπ. Εγώ δεν έδωσα σημασία και είπα: «Αφήστε τα». Πήγανε κάπου δίπλα και τα ψευτοκρύψανε μέσα σε κάτι πέτρες.

Όταν ήρθε ο Περγαμηνέλλης το πρωί για να τους κάνει να ψάξουν, άρχισαν να με χτυπούν και να με ρωτούν ποιοι ήρθαν εδώ πέρα και άρχισαν να ψάχνουν και μέσα σ΄ ένα μέρος που βάζαμε τα κατσίκια τα βρήκανε τα κρυμμένα και άρχισαν να με χτυπάνε πάλι.
Βάλανε τα ντάμια φωτιά, τα κάψανε όλα, εμένα με σπρώχνανε μέσα στο ντάμι που είχανε βάλει φωτιά, κατόρθωσα να βγω, δε θέλανε να με κάψουνε. Εγώ προσπαθούσα να σώσω μια χλαίνη και ένα κιουπινέτς(ι) - (σ.σ. χοντρή κάπα που χρησιμοποιούσαν συνήθως οι τσομπάνηδες).
Με φόρτωσαν τα πράγματα που βρήκανε και βαδίζαμε, και όσα ντάμια βρήκαμε τα βάζανε φωτιά. Τσομπάνηδες δε βρήκανε και έτσι δεν πιάσανε κανέναν.

Συνεχίζεται

ΑΙΓΑΙΟ: ΜΙΑ ΑΠΕΡΙΠΟΙΗΤΗ ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΩΣ ΠΟΤΕ;

«Οι ενέργειες αυτές της Τουρκίας παραβιάζουν κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και επιβαρύνουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων», δήλωσε η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη μετά τις πρόσφατες παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας…

Τα λόγια της αυτά προκάλεσαν την οργή μου…γιατί; Μα για την κοροϊδία, για το παραμύθι που μας έχουν μάθει να πιπιλάμε σαν καραμέλα τόσα χρόνια… «αχ, αυτοί οι άτιμοι οι Τούρκοι, παραβιάσεις επί παραβιάσεων κλπ., κλπ.»… Και γιατί δεν κάνει κάτι η Ελλάδα να διασφαλίσει τα όρια του εναέριου χώρου της ή να οριοθετήσει επιτέλους την αιγιαλίτιδα ζώνη της; Γιατί δεν τίθενται επιτέλους σε εφαρμογή οι διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει απαντήσεις; (…)

Όσον αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, η έναρξη της ελληνοτουρκικής διαφοράς σημειώθηκε το 1973 και παραμένει άλυτη ακόμη. Γιατί;;; (...)

Η μόνη βελτίωση που έχει επέλθει είναι όσον αφορά το διαγωνισμό της Eurovision. Δίνουμε απλόχερα στην Τουρκία 12άρια και χαιρόμαστε που η Τουρκία μας ανταμείβει όταν ακούμε το… «12 points go to…Greece»!

Ίσως να χαρακτηριστώ υπερβολική… μα τα πράγματα είναι τόσο απλά και είναι και γραμμένα σε νόμους και διεθνείς συμβάσεις. Γιατί δε βρέθηκε κανένας έως τώρα από όσους έχουν περάσει απ’ το Υπουργείο Εξωτερικών να δώσει λύση στο ζήτημα; Αλλάζουν οι κυβερνήσεις και τα πρόσωπα και τα προβλήματα παραμένουν εκεί… στο ύψος τους… άλυτα… σαν γρίφοι…

Στο Αιγαίο όμως δεν υπάρχουν αμφιλεγόμενα ζητήματα του διεθνούς δικαίου τα οποία απαιτούν διευκρινίσεις. Υπάρχει μόνο η επιθυμία της Τουρκίας να ανατρέψει πλήρως το ισχύον νομικό καθεστώς!
Ίσως τελικά να είναι γραμμένο στο D.N.A. του έλληνα το… «έλα, μωρέ, εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;» Δεν έχει όμως μάλλον καταλάβει πως κι ο ίδιος ζει σε μια τρύπα… μαύρη… κατάμαυρη… γιατί τη σκιάζει το παρελθόν… ως πότε;;;

διαβάστε όλο το άρθρο της Έυης Βαγιάτη Εδώ

...

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

από το www.epikairo.gr

..

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

"Ραγδαίες αναμένονται οι εξελίξεις στην αγορά του γάλακτος μετά την απόφαση της Vivartia ΑΕ- της μεγαλύτερης γαλακτοβιομηχανίας της χώρας - να αποχωρήσει από τη ζώνη γάλακτος της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Απέστειλε ήδη σχετική επιστολή στους κτηνοτρόφους με τους οποίους συνεργαζόταν ως τώρα και τους ειδοποιεί ότι πλέον δεν θα αγοράζει το γάλα τους. (...) έχουν ως συνέπεια η πώληση του παστεριωμένου γάλακτος να αποτελεί εξαιρετικά ζημιογόνο δραστηριότητα για την εταιρεία (...) Επίσης η Vivartia ΑΕ, (...) έχει χάσει σημαντικό μερίδιο αγοράς τόσο προς όφελος των μικρών εταιρειών, (...) όσο και προς όφελος του γάλακτος υψηλής παστερίωσης. Η απώλεια του μεριδίου στην προκειμένη περίπτωση αύξησε σημαντικά τον κοστολογικό παράγοντα των επιστροφών, με αποτέλεσμα η δραστηριότητα να είναι πλέον ζημιογόνος. (...)"

όλο το άρθρο: Το Βήμα, 14/03/2009

Και μια και είναι και του ίδιου επενδυτικού ομίλου που θα πάρει την Ο.Α.(αν και μικρή σημασία έχει αφού σε καπιταλιστικό σύστημα ζούμε - την ίδια τακτική ακολουθούν όλοι οι "επενδυτές"), να προσπαθήσουμε να "παίξουμε" με κάποιες φράσεις;
"Eξαιρετικά ζημιογόνος δραστηριότητα" έχει αποδειχθεί η αεροπορική γραμμή (π.χ. Αθήνα - Λήμνος ή βάλτε όποιο νησί θέλετε) και έτσι η Ολυμπιακή Αεροπορία "ειδοποιεί" τους κατοίκους του νησιού "ότι πλέον" δεν θα εξυπηρετεί το νησί τους...

Έτσι απλά με μια ανακοίνωση...

Aristeri Poria

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ: ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (Μέρος Α΄)

Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή *

Ο Νίκος Μαρμαρινός γεννήθηκε στην Νάπη το 1929. Πατέρας του ήταν ο Σταύρος Μαρμαρινός από τον Μανταμάδο.
Με την αφήγησή του αυτή μας μεταφέρει στα χρόνια κείνα τα δύσκολα όταν: η φυλακή, τα βασανιστήρια, οι κακουχίες, και οι ξεφτελισμοί ήταν καθημερινά φαινόμενα για τους κομμουνιστές αλλά και για κάθε τίμιο άνθρωπο. Ο θάνατος παραμόνευε παντού σε κάθε τους βήμα, ήταν τα χρόνια κείνα τα «Πέτρινα Χρόνια», όπως συνηθίζεται να λένε.
Ο ίδιος ο Νίκος Μαρμαρινός εξιστορεί ξεδιπλώνοντας τις θύμησες του στην Καισαριανή.
Ο ίδιος με τα λεγόμενά του ορίζει και τους «τίτλους» των ενοτήτων που ακολουθούν.

α) Τα πρώτα μου βήματα…
Μετά το 1944 άρχισα να καταλαβαίνω ορισμένα πράγματα. Εκεί στους Μουστάκηδες (Μιχαηλάρηδες) που είχαν εφημερίδες και έντυπα διάβαζα. Ο πατέρας μου δεν ήξερε γράμματα, ήταν στο ΕΑΜ αλλά δεν καταλάβαινε και πολλά.
Εγώ είχα την ευκαιρία να διαβάζω, από το δημοτικό ακόμα στην κατοχή, 12-14 χρονών που ήμουνα είχα πάρει όλα τα σχολικά βιβλία στη μάντρα και εκεί με το φως του λυχναριού προσπαθούσα να μάθω γράμματα.
Παρακολουθούσα την ανάγνωση της εφημερίδας, βέβαια την έπαιρνα και εγώ και τη διάβαζα και στο δικό μας ντάμι. Εδώ πρέπει να πω ότι, τα αδέλφια Ιγνάτης και Ευριπίδης Μιχαηλάρης διαβάζανε πολύ, η καλύβα τους ήτανε στέκι. Με αυτούς που είχα παρτίδες, οικογενειακές σχέσεις με τον πατέρα μου, ήταν οι Μουστάκηδες (Μιχαηλάρηδες), ήταν ο Ιγνάτης, ήταν ο Ευριπίδης, ο Στρατής και ένας από την Αγία Παρασκευή, ο Γιάννης Κούλικας. Καλό παιδί.

Τότε βγαίνανε και κάτι τοπικές σατυρικές εφημερίδες που έγραφε μέσα η Γιαπρακάδινα - ψευδώνυμο του Στρατή Αναστασέλλη - που μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραφε και πολλά από αυτά τα μάθαινα απ΄ έξω, αλλά και τις συζητήσεις, τις κουβέντες τις παρακολουθούσα γιατί αυτοί ήταν μεγαλύτεροι και κατατοπισμένοι.
Έτσι σιγά - σιγά άρχισα να καταλαβαίνω και να κάνω τα πρώτα βήματα και μετά ενστικτωδώς και συναισθηματικά με τους καταδιωκόμενους που φιλοξενούσαμε και τους περιθάλπαμε εκεί στα μαντριά και έτσι δέθηκα και περισσότερο.
Ήταν εποχή που στρατολογούσαν τους ΜΑΥδες, με 20 δραχμές μεροκάματο και με ελευθερία να δέρνουνε, να αρπάζουνε και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς και πολλά από αυτά τα παιδιά υπέκυπταν είτε λόγω της φτώχιας, είτε γιατί θέλανε να εκδικηθούν σε προσωπικά ζητήματα πήγαιναν και γίνονταν ΜΑΥδες.

β) Την πρώτη φορά… στο αντάρτικο
Ενώ βγήκα στο βουνό δυο φορές, την πρώτη το Μάρτη του ΄47, δεν βγήκα σαν αντάρτης. Πέρασαν τα τμήματα των ανταρτών από τα μαντριά μας και τα οδήγησα πάνω από το χωριό μας, την Νάπη, στον Κλαπάδο σαν οδηγός.
Εκεί στον Κλαπάδο δεν είχα σκοπό να μείνω σαν αντάρτης, αλλά και ούτε με χρειαζόταν. Ήμουνα πιο χρήσιμος μένοντας στο λημέρι στα μαντριά μας. Αλλά όταν φτάσαμε στον Κλαπάδο μας μπλοκάρουν και τότε έγινε η μάχη του Κλαπάδου. Εκεί πέρα μας είχαν περικυκλώσει όλες οι δυνάμεις που διέθετε τότε η Μυτιλήνη, στρατός, χωροφυλακή και ΜΑΥδες.

Όλοι ήταν οπλισμένοι. Μέχρι που ο διοικητής που δε θυμάμαι συγκεκριμένα ποιος ήταν τότε, έστειλε σήμα στη Μυτιλήνη να στείλουνε σχοινιά να μας δέσουνε. Τόσο σίγουρος ήταν. Το βράδυ στο μεταξύ όταν σκοτείνιασε, σπάσαμε τον κλοιό ή μάλλον μας κάνανε πλάτες οι φαντάροι και φύγαμε. Ήμασταν ένα τμήμα 80 με 90 αντάρτες, φάλαγγα ολάκερη σχεδόν όλοι οι αντάρτες της Μυτιλήνης.
Λοιπόν σπάσαμε τον κλοιό και χωρίς μάχη βγήκαμε από αυτόν, πηγαίνοντας από τα μονοπάτια. Εκεί τα ξέρανε οι Στυψιανοί και απ΄ αυτούς ήταν οι οδηγοί μας. Όπως βαδίζαμε βλέπαμε μπροστά μας πότε αναπτήρα, πότε τσιγάρο που ήταν σημάδια, ότι εδώ είναι ενέδρα και γι΄ αυτό παραμερίστε, και έτσι φυλαγόμαστε. Όταν φτάσαμε σ΄ ένα τρίστρατο, Πέτρα - Στύψη - Μυτιλήνη, εκεί είχανε στήσει ενέδρα οι χωροφύλακες και μας χτυπήσανε. Εγώ ήμουν από τους πρώτους που πέρασα από το τμήμα και ακολούθησε το κυρίως σώμα, αλλά ορισμένα κομμάτια διαλύθηκαν και ξεκόψανε.

Απ΄ αυτούς που ξεκόψανε ήταν, κυρίως, κάτι Καλλονιάτες που ήταν νεοεπιστρατευμένοι και ήταν και άοπλοι βέβαια, οι οποίοι κόπηκαν από το τμήμα και αφού ξεκόπηκαν πήγαν στην περιοχή τους γύρω από την Καλλονή. Αλλά μέχρι να συνδεθούν τους πιάσανε και ήταν μερικοί από τους επτά (7), που περάσανε στρατοδικείο και τους εκτελέσανε μετά το Πάσχα του ΄47. Οι πρώτες εκτελέσεις που κάνανε.
Ξέχασα να πω, στη μάχη του Κλαπάδου είχαμε ένα νεκρό από την Αγιάσο, ενώ αυτοί είχαν πολλούς τραυματίες και σκοτωμένους. Φεύγοντας απ΄ εκεί πέρα περάσαμε τα Μανταμαδιώτικα, πήγαμε στα τσαμλίκια (σ.σ. τσαμλίκ = πεύκο) και εκεί συνήλθαμε σε συνέλευση, όσοι είχαμε μείνει, για να κρίνουμε την κατάσταση.
Απώλειες από διαρροές είχαμε πολλές στο δρόμο, άλλοι χαθήκανε - ξεκοπήκανε, γιατί αυτοί (σ.σ ο στρατός) είχανε επισημάνει το μονοπάτι που ήταν ένα στενάρι που κατεβαίναμε να βγούμε στο τρίστρατο και να περάσουμε απέναντι, στην περιοχή της Στύψης. Το είχανε επισημάνει και είχανε στήσει τα πολυβόλα και βάραγαν εκεί, αλλά επειδή είχε τοίχους η περιοχή, δεν είχαμε θύματα επί τόπου.

Μέχρι τώρα, ταξιδεύαμε, αυτοί από πίσω με τα αποσπάσματα κατά πόδας, με αψιμαχίες κ.λπ. Τελικά περάσαμε απ΄ τα ντάμια τ΄ Αποστόλου Στρατή, στον Άγιο Παντελεήμονα πιο πάνω. Συναντούσαμε πολύ κόσμο, αλλά δεν σταματήσαμε να ζητήσουμε βοήθεια γιατί τα αποσπάσματα μας ακολουθούσαν. Τελικά νύχτωσε, φτάσαμε στο «Καβακλί», μετά στις «Φεράνες» στον Ταύρο από κάτω και περάσαμε στα Αγιασώτικα.
Όταν περάσαμε στα Αγιασώτικα, κάναμε τη συνέλευση, εκεί ήταν ο Πασχαλιάς, ο Αγρίτης, οι καπεταναίοι και λένε αυτή είναι η κατάσταση, δεν μπορούμε σαν ολοκληρωμένο τμήμα να σταθούμε και θα χωριστούμε σε ομάδες. Ένα μέρος θα τραβήξει στο δυτικό τμήμα του νησιού με τον Καρακώστα, τον Μπούρα και τους άλλους και όσοι θέλουνε μπορούν να φύγουνε, να πάνε στις περιοχές τους να κρυφτούνε και όταν αναδιοργανωθούμε τότε το τμήμα πάλι συνδέεται.Εμένα μου λέει ο Πασχαλιάς, θα φύγεις, γιατί εσένα δεν σε ξέρουνε ότι βγήκες αντάρτης. Έτσι νόμιζα και εγώ ότι δεν με ξέρανε, εγώ σαν οδηγός πέρασα, έτσι νόμιζα. Αλλά στο διάστημα, εκεί προς το Σκεπαστό, που καθίσαμε μια μέρα, με είδε ένας Αγιαπαρασκεβιώτης τσοπάνος και το μαρτύρησε εκεί στο χωριό. Λοιπόν δεν σε ξέρουνε, μου λέει ο Πασχαλιάς, πήγαινε στα μαντριά και αν καταλάβεις ότι σε αναζητούν, να φύγεις.

Συνεχίζεται

................................................................................

* Ο Δημήτρης Π. Καρατζιτζής είναι εκπαιδευτικός, πρώην Δήμαρχος και νυν Δημοτικός Σύμβουλος Μανταμάδου.