Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
συνέχεια από ΣΤ΄ μέρος
ιδ) Στις φυλακές Τρικάλων
Στα Τρίκαλα η φυλακή ήταν διώροφη και στον επάνω όροφο, που ήταν 2-3 θάλαμοι μεγάλοι που όμως είχαν υποστεί τεράστιες ρωγμές από το σεισμό του 1953 και τον είχανε βγάλει ακατάλληλο. Κάτω 2 θάλαμοι μεγάλοι, για 50-60 άτομα ο καθένας, τους είχαν βγάλει κατάλληλους και μας χώσανε εκεί μέσα. Εκεί τα κρεβάτια ήταν κολλητά με ένα μικρό διάδρομο και εκεί αν κούναγε ένας το κρεβάτι κουνιόταν όλα και ορισμένοι που είχαν πάθει σοκ από το σεισμό της Κεφαλονιάς, πεταγόταν επάνω… σεισμός , σεισμός!!!
Κάθε μέρα στα Τρίκαλα το πειθαρχείο ήταν γεμάτο, γιατί δε σταματήσαμε τις φωνές και τις διαμαρτυρίες ότι η φυλακή είναι ακατάλληλη. Τουλάχιστον να μας άνοιγαν τις πόρτες, μας είχαν συνέχεια κλεισμένους στους θαλάμους. Αλλά είχε και ένα προσωπικό απαίσιο, εκεί οι φύλακες και ο αρχιφύλακας ήτανε βασανιστές το ΄47 με ΄49, τότε την περίοδο των μεγάλων εκτελέσεων. Ήταν εκτελεστές και δολοφόνοι και μάλιστα, προτού τους πάνε για εκτέλεση τους κατάδικους, τους μαχαίρωναν. Τέτοια καθάρματα ήταν. Βρήκαμε ένα καθεστώς χειρότερο από της Κέρκυρας (…). Καθίσαμε γύρω στους 6 μήνες και το 1955 μας παίρνουν από εκεί και μας πάνε στη Χαλκίδα.
ιε) Στις φυλακές Χαλκίδας
Στις φυλακές Χαλκίδας βρήκαμε ένα καθεστώς ανέλπιστο. Κάθε πρωί έμπαινε ο Διευθυντής μέσα στους θαλάμους, να μας χαιρετήσει και να μας ρωτήσει αν έχουμε κανένα παράπονο. Μαζί με τον αρχιφύλακα και την κουστωδία του. Αποστόλου λέγανε τον Διευθυντή, Μια συμπεριφορά, κυριολεκτικά, άψογη. Μας επέτρεψαν να στήσουμε μέσα καντίνα. Να βγαίνει ένας άνθρωπος δικός μας έξω να ψωνίζει. Έπαιρνε παραγγελίες και επειδή είχαμε μερικά χρήματα γιατί δεν μας αφήνανε στις άλλες φυλακές να ψωνίσουμε, τα μαζεύαμε.Εμένα μου στέλνανε που και που καμιά επιταγή, συνήθως ένα 50αρικο, είτε ο θείος μου ο Στέλιος από το Μανταμάδο, είτε η θεία μου… και έτσι «είχαμε» και ξοδεύαμε στη Χαλκίδα. (…) Εκεί κάθισα μέχρι το 1962 και από εκεί στην Αίγινα. Οι συνθήκες άρχιζαν να αλλάζουν.ιστ) Τα «επαγγέλματά» μου στις φυλακές
Στη φυλακή έκανα και διάφορα επαγγέλματα, δεν καθόμουνα, μέχρι και γανωτής έγινα. Είχαμε ένα γανωματή και επειδή τον απόλυσαν με έστειλε η ομάδα και έμαθα το γάνωμα καζανιών. Έκανα βιβλιοδέτης, έφτιαχνα πανόδετα βιβλία. Μετά είχα γίνει κουρέας στην Κέρκυρα όπως και στη Χαλκίδα όπου ανέλαβα κουρέας σε όλη τη φυλακή, είχα και βοηθό… έγινα αρχιμάστορας!!!
Στην Χαλκίδα παίρναμε εφημερίδα τη διαβάζαμε ομαδικά σε κάθε θάλαμο. Ήμασταν 5 θάλαμοι. Άλλοι το βράδυ, άλλοι το μεσημέρι ή με την αύριο διαβαζόταν η εφημερίδα. Εκεί διαπίστωσα ότι δεν ακούω και από το ένα μου το αυτί, γιατί διαβάζαμε στην εφημερίδα, την «ΑΥΓΗ», όλα τα ενδιαφέροντα και στο τέλος πια, διαβάζαμε τις αγγελίες και τα θέατρα… με τις ώρες όμως νύσταζες, σε νανούριζε το διάβασμα και κοιμόσουνα. Μια φορά είχα ακουμπήσει το αυτί μου στο μαξιλάρι, έβλεπα τα χείλια αυτού που διάβαζε αλλά δεν άκουγα τι έλεγε και έτσι διαπίστωσα ότι είχα κουκουλώσει το καλό μου το αυτί και ότι το άλλο δεν άκουγε.
Στη φυλακή έκανα και διάφορα επαγγέλματα, δεν καθόμουνα, μέχρι και γανωτής έγινα. Είχαμε ένα γανωματή και επειδή τον απόλυσαν με έστειλε η ομάδα και έμαθα το γάνωμα καζανιών. Έκανα βιβλιοδέτης, έφτιαχνα πανόδετα βιβλία. Μετά είχα γίνει κουρέας στην Κέρκυρα όπως και στη Χαλκίδα όπου ανέλαβα κουρέας σε όλη τη φυλακή, είχα και βοηθό… έγινα αρχιμάστορας!!!
Στην Χαλκίδα παίρναμε εφημερίδα τη διαβάζαμε ομαδικά σε κάθε θάλαμο. Ήμασταν 5 θάλαμοι. Άλλοι το βράδυ, άλλοι το μεσημέρι ή με την αύριο διαβαζόταν η εφημερίδα. Εκεί διαπίστωσα ότι δεν ακούω και από το ένα μου το αυτί, γιατί διαβάζαμε στην εφημερίδα, την «ΑΥΓΗ», όλα τα ενδιαφέροντα και στο τέλος πια, διαβάζαμε τις αγγελίες και τα θέατρα… με τις ώρες όμως νύσταζες, σε νανούριζε το διάβασμα και κοιμόσουνα. Μια φορά είχα ακουμπήσει το αυτί μου στο μαξιλάρι, έβλεπα τα χείλια αυτού που διάβαζε αλλά δεν άκουγα τι έλεγε και έτσι διαπίστωσα ότι είχα κουκουλώσει το καλό μου το αυτί και ότι το άλλο δεν άκουγε.
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου