ΣΚΟΥΦΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΕΡΟΣ Β΄

συνέχεια από: Εισαγωγή - Μέρος Α΄

Γ. Αθ. Σκούφος - Μέρος Β΄, (1945, Γραμματέας ΚΟΒ Λαγκάδας - Πρωτοχρονιά 1949)

Η ΚΟΒ Λαγκάδας τότε ήταν η ισχυρότερη οργάνωση της πόλης, με 120 μέλη του Κόμματος, 300 ΕΑΜίτες, 200 ΕΠΟΝίτες, 200 στην Εθνική Αλληλεγγύη, εκατοντάδες Αετόπουλα κ.α.
«Με βάση απογραφή που διενήργησε τότε το κόμμα, επί 2.500 κατοίκων της Λαγκάδας, οι 2.200 ήταν οργανωμένοι σε μας, καμιά διακοσαριά ήταν ουδέτεροι και καμιά εκατοστή αντίπαλοι. Σήμερα ότι είχα εκλεγεί Γραμματέας με ψηφοφορία, γιατί παλιότερα οι Γραμματείς ορίζονταν από την Αχτίδα. Η Λαγκάδα ήταν η συνοικία που άντεξε περισσότερο στις τρομοκρατικές επιθέσεις των Χιτών του Βίτουλα. Κάθε βράδυ τους δέρναμε και μας δέρναν(!!)»

Εκείνη την εποχή (1946) το Γραφείο Περιοχής Αιγαίου του ΚΚΕ τον πρότεινε (μαζί με άλλους δύο, μία από τη Σάμο και έναν από τη Χίο) για να φοιτήσει στην κομματική σχολή «Δημήτρης Γληνός» στην Αθήνα, η οποία όμως ανέστειλε την λειτουργία της λόγω της αναπόφευκτης προοπτικής του εμφυλίου πολέμου.

Ξαναγύρισε στη Λαγκάδα. Την περίοδο που εκδηλώνεται ο μονόπλευρος εμφύλιος στη Λέσβο, η ΚΟΒ Λαγκάδας ανέπτυξε σημαντική δράση, αφού μεταξύ άλλων υπήρξε προμαχώνας της αντιμετώπισης του τρομοκρατικού οργίου που εκδηλώθηκε στην πόλη και είχε την ευθύνη της απόκρυψης των μη αμνηστευθέντων από την συμφωνία της Βάρκιζας αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι καταδιωκόμενοι που βγήκαν στο βουνό. Ο Γιώργος τη μέρα πρωτοστατούσε σε συγκεντρώσεις και σε συλλαλητήρια κα το βράδυ οργάνωνε περιπολίες με τη Λαϊκή Αυτοάμυνα, για να αποκρούσει τραμπουκισμούς των παρακρατικών.

«Όλους τους παράνομους (Μπούρα, Πασχαλιά, Κατάκο - πριν σκοτωθεί στο Κάτω Τρίτος) τους κρύβαμε στη Λαγκάδα. Εγώ, εκτός από τα πολιτικά μου καθήκοντα ως Γραμματέας της ΚΟΒ Λαγκάδας, είχα και την ευθύνη απόκρυψης του Δημήτρη Πιταούλη, ο οποίος είχε οριστεί από τη Νομαρχιακή Επιτροπή του Κόμματος, με βοηθό το Γιάννη Βασάλο, υπεύθυνος της Λαϊκής Αυτοάμυνας (για την απόκρουση τραμπούκων και την οργάνωση της αντίστασης). Από τα γεγονότα του Κάτω Τρίτους (29/08/1946) και μετά, εγώ άλλαξα στέκι, δεν κοιμόμουνα σπίτι μας. Λίγο καιρό αφότου επέστρεψα στο νησί, έγινε μπλόκο στο σπίτι μου από την Ασφάλεια.
Ανήμερα του Αγίου Αθανασίου (18 Γενάρη) του 1947, τη μέρα που ο πατέρας μου λόγω της ονομαστικής του εορτής είχε καλέσει μερικούς φίλους στο σπίτι, μου έκανε μπλόκο η Ασφάλεια με το μοίραρχο Σκούρτη, εγώ όμως έλειπα και δε με βρήκαν. Για ένα μήνα ήμουν παράνομος. Και ζήτησα να φύγω στο βουνό.
Ήρθε ο Γρηγόρης Κουντουρέλης, Γραμματέας Περιοχής Αιγαίου του ΚΚΕ, και με βρήκε στη Λαγκάδα, στο σπίτι του Χατζηβασιλείου, όπου κρυβόταν και ο Αντώνης Παπουτσής, και μου είπε:
«Άκου να σου πω, Γιώργο. Είσαι μικρός και είσαι αμάθητος. Θα κρυώσεις, θα ψειριάσεις, θα πεινάσεις και ενδεχομένως θα σκοτωθείς. Σε προειδοποιώ σα γιο μου. Τι λες;»
Απάντησα: «Θα βγω στο βουνό κι όσο αντέξω».
Με σύνδεσε με τον Πιταούλη και στις 15 Μαρτίου του 1947, μαζί με ένα άλλο παλικάρι που είχε κάνει και στον ΕΛΑΣ, το γιο του Τάπα από τη Λαγκάδα, πήραμε το μονοπάτι της Τουρκόστρατας και βγήκαμε στο βουνό».

Από τότε και για εννιά περίπου χρόνια και τι δεν έζησε ο Γιώργος Σκούφος. Η ζωή του ένα βιβλίο. Ενέδρα στα Στσίδια Μανταμάδου, λημέριασα στα Αμπριά, είσοδος στα Βασιλικά, θάνατος του Πιταούλη, μπλόκο στα «Στραβολάγκαδα», προδοσία και εγκατάλειψη Αμπριών - μάχη στο ύψωμα Αζόπ, ενέδρα στη μάχη στη θέση Κουλάνη Ντάμια Μεγάλης Λίμνης, είσοδος στο Βούρκο, είσοδος στο Κλομιδάδο (Νάπη), μάχη του Σεΐτάν Ντερέ (Αράπη Πέτρες), χτύπημα του Σταθμού Χωροφυλακής Αγίας Παρασκευής…

Τον Ιούλη του 1948 ο Θανάσης Νικόδημος, Γραμματέας της Π.Ε. Λέσβου του ΚΚΕ, αδυνατώντας πια να βρει στέγη για να μείνει, συνδέθηκε με ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού Λέσβου, που την αποτελούσαν ο Μιχάλης Λιαρούτσος και ο Γιώργος Σκούφος, οι οποίοι δρούσαν στην περιφέρεια της Μυτιλήνης (από τα Καμαρούδια Μόριας μέχρι τη Χαραμίδα Λουτρών).

Οι τρεις τους αποτελούσαν τη κομματική τριάδα που είχε την ευθύνη επαφής πόλης και υπαίθρου και της οποίας επικεφαλής ήταν ο Νικόδημος. Η ομάδα αυτή είχε τακτική επαφή με το αντάρτικο τμήμα και τον Διοικητή του, Μπάμπη Θεοδοσίου. Έστελναν τρόφιμα, εφόδια, κάποτε και στρατιωτικές στολές. Οι συνθήκες διαβίωσης τους ήταν πολύ άσχημες. Πέινα, κρύο, διανυκτέρευση στο ύπαιθρο ακόμα και το χειμώνα, συνεχείς πορείες και μετακινήσεις, διαμονή σε υπόγειες κρύπτες.
Είχαν πολύ καλή συνεργασία και επικοινωνία με το αντάρτικο τμήμα, που θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο, αν δεν συνέβαινε ο τραυματισμός του Μιχάλη Λιαρούτσου κοντά στον Αΐ-Γιάννη τον Καλυβίτη.

Μια χαρακτηριστική ανάμνηση του Γ. Σκούφου από αυτή την περίοδο ήταν και η εξής:

«Όταν έγινε η ανατίναξη στο ντάμι της Τσερκέζας ( σ.σ Πρωτοχρονιά 1949), εγώ ήμουν σε αποστολή εδώ στη Μυτιλήνη με το Μιχάλη το Λιαρούτσο και το Θανάση το Νικοδήμο. Πήραμε γράμμα από τον Πασχαλιά την ίδια βραδιά (Πως το έγραψε αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος; Είχε σχεδόν τυφλωθεί από την έκρηξη!), όπου έλεγε ότι έχουν ανάγκη από οποιοδήποτε φάρμακο. Μαζέψαμε ό,τι μπορέσαμε από φίλους στη Μυτιλήνη, που με αυτοθυσία μας βοήθησαν, γιατί παρακολουθούνταν τα σπίτια, τα φαρμακεία, τα πάντα. Και τους τα πήγαμε στη Λάρσο».

Συνεχίζεται: Γ. Σκούφος Μέρος Γ΄

..